Ομιλία στο 2ο Συμπόσιο Βορείου Ελλάδος
Γνωρίζουμε ότι Πνευματικότητα είναι η προσέγγιση στην Πνευματική μας φύση και η σταδιακή ταυτοποίηση μας με την Πνευματική ύπαρξη της οποίας αποτελούμε υλοποίηση. Αυτή η προσέγγιση ονομάζεται Πνευματική ανάπτυξη και διαμορφώνεται από την διεύρυνση της Συνειδητότητας η οποία συντελείται με την Μάθηση δηλαδή την απόκτηση Γνώσης. Η Γνώση είναι συνάρτηση της σωστής αξιολόγησης των Βιωματικών εμπειριών στις οποίες συμμετέχουμε χρησιμοποιώντας την Ελεύθερη Βούληση μας. Η επιλογή των δράσεων και αντιδράσεων τις οποίες αποφασίζουμε ελεύθερα αλλά και υπεύθυνα, εξαρτάται από τις συναισθηματικές προκλήσεις τις οποίες αισθανόμαστε κατά την διάρκεια της αντιμετώπισης των Βιωματικών εμπειριών.
Είναι αποδεδειγμένο ότι όταν οι συναισθηματικές προκλήσεις είναι ευχάριστες τότε αρκούμεθα στην προσπάθεια της συντήρησης των συνθηκών οι οποίες μας τις δημιουργούν. Επομένως, δεν επιδιώκουμε «αλλαγή» βάσει της οποίας μπορούμε να μάθουμε αλλά αντιθέτως επιδιώκουμε διαιώνιση των συνθηκών οι οποίες τις προκαλούν. Αντιθέτως όταν τα συναισθήματα είναι δυσάρεστα νοιώθουμε την επιτακτική ανάγκη να βγάλουμε αποφάσεις και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές για να μην υποφέρουμε. Γενικά η λέξη «Κρίση» έχει ταυτιστεί με αρνητικές συνθήκες οι οποίες μας κάνουν να υποφέρουμε αλλά ταυτόχρονα μας οδηγούν στην αξιολόγηση των Βιωματικών συνθηκών και στην λήψη αποφάσεων. Επομένως, η εμφάνιση της λέξης «Κρίση» σε μια πρόταση υπονοεί αρνητικά συναισθήματα. Ωστόσο, μια σχετική ανάλυση μπορεί να εμφανίσει ενδιαφέρουσες εννοιολογικές διαφοροποιήσεις.
Κατ’ αρχάς η «Κρίση» αναφέρεται τόσο σε θέματα που αφορούν συλλογικές καταστάσεις όσο και σε απόλυτα προσωπικά ζητήματα. Η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση εμφανίσθηκε στο τέλος του 2007 και συνεχίζει να επηρεάζει την παγκόσμιο οικονομική κατάσταση έως σήμερα. Όλοι θυμόμαστε τα φαινόμενα της ανθρώπινης συμπεριφοράς τα οποία μας οδήγησαν σ΄ αυτήν. Γίναμε μάρτυρες στην αλματώδη άνοδο της τιμής του βαρελιού πετρελαίου που πλησίασε τα $200 δολάρια, με αφορμή την υποτιθέμενη έλλειψη ικανοποιητικών κοιτασμάτων καυσίμων για να εξυπηρετηθεί η παγκόσμιος οικονομία. Παρακολουθήσαμε με έκπληξη το χρηματοπιστωτικό σύστημα των προηγμένων χωρών να εμπορεύεται χρέος ως επένδυση, τα γνωστά τοξικά ομόλογα. Τέλος είδαμε τον πάρα πολύ εύκολο δανεισμό χρημάτων από τα πιστωτικά ιδρύματα σε ανθρώπους χωρίς την απαιτούμενη ικανότητα να τα πληρώσουν το οποίο οδήγησε στην υπερχρέωση των νοικοκυριών σε τέτοιο βαθμό ώστε μία απλή αύξηση των επιτοκίων αποδείχθηκε ικανή να οδηγήσει στην απώλεια των σπιτιών τους. Η αλυσιδωτή αντίδραση αυτών των γεγονότων κατέληξε στο ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ως ένα φαινόμενο χρηματοπιστωτικής αδυναμίας. Στην πραγματικότητα εκείνο το οποίο συνέβη είναι ότι τα χρήματα παγκοσμίως έφυγαν από την κατοχή των πολλών και συγκεντρώθηκαν στα χέρια των λίγων οι οποίοι ήταν στις κατάλληλες θέσεις για να εκμεταλλευτούν την οικονομική συγκυρία. Βλέπουμε λοιπόν ότι δοθείσης της οικονομικής κατάστασης εκείνη την εποχή (δηλαδή … το ισχύον σενάριο), η ανθρώπινη απληστία οδήγησε την παγκόσμιο οικονομία σε μία κατάσταση κρίσης η οποία απειλεί την ισορροπία σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και καθιστά ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δυστυχές.
Βεβαίως μία κρίση εμφανίζεται συχνά και σε προσωπικό επίπεδο. Ένα συνηθισμένο φαινόμενο που εύκολα εξελίσσεται σε κρίση είναι και οι διαπροσωπικές σχέσεις. Πάρα πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ανεκπλήρωτοι και πολύ δυστυχείς γιατί επιδιώκουν την πλήρωση με την επαφή άλλων ανθρώπων οι οποίοι όμως δεν ανταποκρίνονται θετικά στην επιθυμία τους, συχνά γιατί και αυτοί έχουν παρεμφερείς δυσκολίες. Σ’ αυτήν την περίπτωση και οι δύο αναζητούν επαφή με άλλους οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην προτίμηση τους. Και εδώ λοιπόν έχουμε το φαινόμενο κρίσης που δημιουργείτε από ψυχολογικούς λόγους και βασίζεται σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Σημειώνουμε λοιπόν ότι η κρίση οδηγεί σε καταστάσεις όπου τα συναισθήματα είναι οδυνηρά και καλούν τον άνθρωπο να αναλογισθεί τις ευθύνες του να καταλάβει βαθύτερα τον εαυτό του και να οδηγηθεί σε αποφάσεις που θα τον οδηγήσουν σε περισσότερο ρεαλιστικές προσδοκίες και στην απόκτηση ωριμότητας. Αυτή η «μάθηση του ποιος είναι κάποιος από πλευράς προσδοκιών προϋποθέτει μία νοητική διεργασία η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν ο πρωταγωνιστής αναλύσει ψύχραιμα όλη την βιωματική εμπειρία και αξιολογήσει το συγκεκριμένο σενάριο ώστε να βγάλει τα κατάλληλα συμπεράσματα σχετικά με το τι θέλει να επιτύχει και το τι μπορεί να αποκτήσει. Η αξιολόγηση όλων αυτών των παραγόντων θα τον οδηγήσει σε μια χρυσή τομή μεταξύ αυτών των αντικρουόμενων στόχων, την οποία εφόσον συνειδητοποιήσουμε και αποδεχτούμε γίνεται μέρος του συναισθηματικού εαυτού μας και αντικατοπτρίζει μία περισσότερο ανεπτυγμένη Συνειδητότητα. Δηλαδή καταλήγει στην εμπέδωση μιας εμπειρίας που μας διδάσκει ποιοι πραγματικά είμαστε ώστε να προσεγγίσουμε τον στόχο μας που είναι η προσέγγιση της συγκεκριμένης πνευματικής ύπαρξης η οποία μας υλοποιεί.
Γιατί, δεν έχει σημασία ούτε το τι σκεπτόμαστε, ούτε το τι θέλουμε, ούτε το τι λέμε, αλλά το τι γνωρίζουμε με Βιωματική Εμπειρία. Γιατί η «Γνώση» είναι εκείνη που σχηματοποιεί την Συνειδητότητα μας και αντανακλά στην έκφραση του Συναισθηματικού μας σώματος το οποίο μας αντιπροσωπεύει. Άλλωστε, το Συναισθηματικό μας σώμα είναι εκείνο στο οποίο βασίζεται ο παγκόσμιος νόμος «Τα όμοια έλκουν τα όμοια» στον οποίο βασίζεται η δυναμική σχηματοποίηση όλων των σεναρίων στα οποία συμμετέχουμε χρησιμοποιώντας την «Ελεύθερη βούληση» μας ώστε να διευρύνουμε την Συνειδητότητα μας και να μάθουμε.
Βεβαίως, κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί… τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς για να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα, εφόσον ζούμε σε ένα περιβάλλον στο οποίο η πλειονότητα χαρακτηρίζεται από άτομα χαμηλής Συνειδητότητας όπως γίνεται εμφανές από τα συναισθήματα αβεβαιότητας, απληστίας, προσπάθειας εκμετάλλευσης των άλλων και άκρατης φιλοδοξίας τα οποία τα χαρακτηρίζουν; Εκείνο το οποίο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε … είναι να επικεντρωθούμε στις προσωπικές μας Βιωματικές εμπειρίες και να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την πνευματική μας φύση διευρύνοντας την Συνειδητότητα μας. Όταν εμείς βελτιωνόμαστε ως άτομα, τότε επηρεάζουμε και τις πάμπολλες Συλλογικές Συνειδητότητες στις οποίες συμμετέχουμε και επηρεάζουμε τόσο με το παράδειγμα μας όσο και με την παρουσία μας. Αυτή η ατομική συνεισφορά καταλήγει στην δημιουργία «Κριτικών Συλλογικών μαζών» οι οποίες με την σειρά τους αλλάζουν δυναμικά τις «Κρίσεις» οι οποίες δοκιμάζουν τις ευρύτερες κοινωνικές μάζες και επομένως βελτιώνουν τον «Κόσμο».
Βλέπουμε λοιπόν ότι η κρίση ουσιαστικά είναι ένα «Θείο Δώρο» βάσει του οποίου εάν το λάβουμε υπ’ όψη μπορούμε να οδηγηθούμε σε εμβάθυνση του ποιοι είμαστε πραγματικά δηλαδή στην προσέγγιση της Πνευματικής μας φύσης.
Στέφανος Τσιρίκος
Πνευματική και Μεταφυσική Αναζήτηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου