Από την Κρίση στην Ευημερία

Ομιλία στο 2ο Συμπόσιο Βορείου Ελλάδος

Τι είναι κρίση;
Η παρατεταμένη διαταραχή της ισορροπίας, της αρμονίας.
Από που προέρχεται;
Είναι το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης για την περίπτωση στάσης, αντίληψης και κατά συνέπεια δράσης.
Η στάση, η αντίληψη, είναι το σύνολο των σκέψεων-συναισθημάτων-δονήσεων και τελικά πράξεων ενός ατόμου ή ενός συνόλου ατόμων. Είναι δηλαδή ένα είδος συνείδησης, πίστης ή δυναμικής δημιουργικής δόνησης, που υλοποιεί την πραγματικότητά μας.
Η πραγματικότητά μας, η εμπειρία της ζωής είναι επομένως δεμένη με την κατάσταση συνείδησης, η αλλιώς αντίληψης, ή πίστης, ή στάσης μας απέναντι στη ζωή. Κάθε στιγμή δημιουργούμε το μέλλον μας, σύμφωνα με το Νόμο του Αιτίου και του Αποτελέσματος.
Τι είναι σωστή και τι λανθασμένη στάση;
Κατά την πνευματική αντίληψη, λάθος στάση είναι το χάσιμο της πορείας, του στόχου, παρεκτροπή από την πνευματική ατραπό, από την έκφραση της τέλειας αρχέτυπης ιδέας, στο άτομο κατά την ανέλιξή του, με την έκφραση των ταλέντων και των ιδιαιτεροτήτων του και το ρόλο που έχει να παίζει μέσα στο Θείο Σχέδιο και σε ευρύ επίπεδο, στην ανθρώπινη κοινωνία κατά το Θείο Σχέδιο έκφρασης, ανέλιξης και επαναφοράς.
Παρεκκλίνουμε δηλαδή από την πορεία μας και σαν αποτέλεσμα της παρέκκλισης, εμφανίζεται η κρίση.
Η κρίση είναι κατά κάποιο τρόπο το καμπανάκι που χτυπάει για να μας υποδείξει ότι κάπου υπάρχει λάθος.
Τι είναι παγκόσμιο; Η συνισταμένη των ατομικών.
Παγκόσμια κρίση είναι επομένως προσωπική κρίση της πλειοψηφίας των ανθρώπων, εκδηλωμένη σε ευρεία κλίμακα.
Ακολουθώντας τις διαβαθμίσεις της σταδιακά, έχουμε παγκόσμια κρίση που αναλύεται περαιτέρω σε:
Κρίση λαών, εθνών, κοινωνικών ομάδων, οικογενειών και τελικά ατόμων.
Έτσι φθάνουμε στο κύτταρο της κρίσης, που είναι η ατομική κρίση, ένα είδος της οποίας είναι και η ασθένεια. (Η ασθένεια είναι προσωπική δυσαρμονία και διαταραχή της ροής ενέργειας στο σώμα μας).
Το άτομο όμως ζει και κινείται μέσα σε ένα μεγάλο σύστημα, το σύστημα της εκδήλωσης του Ενός. Η συστημική έννοια έχει υπεισέλθει σήμερα στις επιστήμες και αναφέρεται στα πάντα σαν μέρη ενός συνόλου, που είναι πολύ περισσότερο από το άθροισμα των μερών του, γιατί τα μέρη αλληλοεπιδρούν και αλληλοενισχύονται ή αλληλοαναιρούνται. Μέσα σε αυτό το γενικό συνονθύλευμα δονήσεων έχουμε ποικιλία τομέων δράσης, δηλαδή ομάδες στάσεων ή δονήσεων με τις διαβαθμίσεις τους, όπου παρατηρούμε να εκδηλώνεται η λεγόμενη παγκόσμια κρίση (κάθε πράξη, ή σκέψη, ή θέμα, ανήκει σε μια συγκεκριμένη δόνηση):
Πολιτική,
Θρησκεία,
Οικονομία- Τεχνολογία- Εργασία,
Περιβάλλον- Φυσικοί Πόροι και Οικολογικό Σύστημα,
Εκπαίδευση- Τέχνες και Πολιτισμός,
Αξίες- Ιδανικά, Διανόηση και
Πνευματική Δράση του ανθρώπου.
Κάθε μια από αυτές τις ομάδες έχει το δικό της εγρηγορός.

Επίσης στο Περιβάλλον έχουμε διαταραχές από φυσικά φαινόμενα, σεισμούς, πλημμύρες, ηφαίστεια κλπ. Οι φυσικές καταστροφές, είναι ανακατατάξεις για τη διατήρηση και επαναφορά της ισορροπίας στο περιβάλλον και είναι απρόσωπες. Αν εμπλέκονται άνθρωποι αυτό είναι αποτέλεσμα της δράσης του νόμου του αιτίου και του αποτελέσματος, που τους αφορά προσωπικά. Γι’ αυτό δεν επιδρούν με τον ίδιο τρόπο σε όλους.
Τέλος έχουμε τις εικονικές, ή μεγαλοποιημένες κρίσεις που έχουν να κάνουν με επηρεασμό της κοινής γνώμης ή διαμόρφωση μαζικής στάσης.
(Εξαιρετικά επικίνδυνες γιατί, διαστρεβλώνοντας ή μεγαλοποιώντας την αλήθεια, μπορεί να αλλάξουν στάσεις και δράσεις ατόμων και τελικά να επηρεάσουν αρνητικά και γρήγορα την πραγματικότητα που οι άνθρωποι αυτοί υλοποιούν. Δυνάμεις των εγρηγορότων).
Ποιος είναι ο ρόλος της κρίσης;
Όπως είπαμε προηγουμένως, κανένας πανικός, η κρίση δεν είναι εχθρός μας, είναι ένας βοηθός, που μας δείχνει ότι πήραμε λάθος δρόμο και πρέπει τώρα να διορθώσουμε την πορεία. Κάθε φορά λοιπόν που εντοπίζουμε κρίση, είναι η ευκαιρία μας για δράση και διόρθωση πορείας. Η ίδια η κρίση είναι και το κουμπί που καθορίζει το είδος της δράσης ώστε να την εξομαλύνουμε.(Ερωτήσεις, παραδείγματα, τι σημαίνει π.χ. φτώχεια, μοναξιά, έλλειψη αγάπης κλπ.;)
Παρατηρώντας την ιστορία βλέπουμε ότι κάθε φορά που χάνουμε το δρόμο, έρχεται η κρίση. Μετά από κάθε μεγάλη κρίση, η ανθρωπότητα αλλάζει πορεία, όπως έγινε μετά τον Μεσαίωνα που ακολούθησε η Αναγέννηση, μετά τους πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο που ακολούθησε το σπάσιμο των κοινωνικών κατεστημένων, η ανασυγκρότηση και η άνθιση των επιστημών και της τεχνολογίας.
Βέβαια, η ιστορία δεν είναι απλά εξέλιξη της τεχνολογίας. Είναι εξέλιξη της σκέψης του ανθρώπινου είδους.
Οι κρίσεις μας βάζουν να κοντοσταθούμε, να δούμε πού στεκόμαστε , ποιος είναι ο ρόλος μας και πού πηγαίνουμε. Ή αναδρομή αυτή γίνεται και στην προσωπική μας ζωή, όπως στη χαρακτηριστική κρίση της ώριμης ηλικίας.
Έτσι δρα ο Νόμος του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Μέσα από την ελευθερία επιλογής που έχουμε, καθορίζουμε κάθε στιγμή με τις πράξεις, αλλά και τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τη στάση και την πίστη, με άλλα λόγια με την κατάσταση συνείδησής μας, την πορεία της ζωής μας. Οι δυσαρμονίες που βιώνουμε μας παρέχουν την ώθηση για να κάνουμε τους διορθωτικούς χειρισμούς.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την οικονομική κρίση: Οι οικονομικές αξίες δεν αντιπροσωπεύουν τις αληθινές αξίες των πραγμάτων. Η κατανομή του πλούτου, είναι άδικη και δυσανάλογη και βασίζεται στον εγωισμό και την προσωπική φιλοδοξία και όχι στη συνετή ανταμοιβή της προσφοράς υπηρεσίας του κάθε ατόμου, τη δίκαιη κατανομή των θείων δώρων στον πλανήτη και στην ευημερία του συνόλου. Η όλη οργάνωση της παραγωγής, της τεχνολογίας δεν βασίζεται καν σε πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου σαν πολυσύνθετου πνευματικού όντος, αλλά σε μη ιεραρχημένες, σε εικονικές ή σε υποβληθείσες ανάγκες. Σαν αποτέλεσμα, οι φυσικοί πόροι κατασπαταλούνται αλόγιστα και οι άνθρωποι εμπλέκονται στην ακόρεστη υπερκατανάλωση, τρέχοντας πίσω από ένα απατηλό όραμα ευτυχίας, που τους έχει υποβάλλει το σύστημα. Γίνονται συνεχώς φτωχότεροι, η ανεργία ανεβαίνει και οι οικονομίες τινάζονται στον αέρα η μια μετά την άλλη.
Ή ας πούμε η θρησκευτική κρίση: Ο φανατισμός, η απόρριψη του διαφορετικού, και η τυπολατρία έφεραν τους ανθρώπους πολύ μακριά από το όραμα του Ενός, της μιας πηγής ζωής και αγαθών, λες και οι θεία δύναμη είναι τόσοι πολλοί Θεοί όσα και τα μονοπάτια προσέγγισης, ή τα διαφορετικά ονόματα που του έχουν δώσει. Που πήγε η αποδοχή και η άνευ όρων αγάπη στο συνάνθρωπο, που όλες υπαινίσσονται;

Μπορούμε να εξετάσουμε έναν-έναν τους τομείς που αναφέραμε παραπάνω. Θα βρούμε ότι όλοι έχουν έναν κοινό παράγοντα. Η πλειοψηφία των στάσεων των ατόμων έχει παρεκκλίνει από την πνευματική πορεία. Δεν επιδιώκονται, δεν επιβραβεύονται και δεν επιλέγονται οι στάσεις που υποστηρίζουν την πνευματική εξέλιξη του ατόμου, τη δίκαια κατανομή και διακίνηση των αγαθών και του πλούτου, την προστασία του περιβάλλοντος, την προσεκτική χρήση των φυσικών πόρων, την ειρήνη, την μη βία, την αποδοχή των διαφορετικών ανθρώπων και θρησκειών και γενικά την συνείδηση ενότητας του ανθρώπινου όντος του Όντος… Αλλά εμείς είμαστε αυτοί που ευθυνόμαστε για αυτό. Όχι κάποιος άλλος έξω από μας!
Τι κάνουμε τώρα; Έχουμε τη δύναμη να το αλλάξουμε αυτό; Πως θα περάσουμε από την κρίση στην ευημερία;
Υπάρχουν δράσεις σε ατομικό και δράσεις σε συλλογικό επίπεδο. Η άμεση δράση είναι η πρώτη, γιατί εκεί έχουμε άμεση πρόσβαση.
Βελτιώνοντας τη στάση και τη δράση μας, δηλαδή τη δόνησή μας ή τη συνείδησή μας μπορούμε σύμφωνα με το νόμο της έλξης να τραβήξουμε εντελώς διαφορετικές ποιότητες και εμπειρίες ζωής, κατ’ αρχήν σε ατομικό επίπεδο. Πως γίνεται;
Υπάρχει ένας Νους, μια δύναμη που μπορούμε να αποκαλέσουμε Θεό ή Συμπαντικό Νου, που περιέχει όλες της ανώτερες και ωραιότερες ποιότητες ζωής, όπως υγεία, δύναμη, σοφία, επιτυχία, ευημερία κλπ. και έχει έδρα μέσα μας. Είμαστε ένα, της ίδιας ουσίας, με την πηγή αυτή. Η δύναμη αυτή φέρνει σε εκδήλωση στο βασίλειο της εμπειρίας κάθε κατάσταση ζωής.
Λειτουργεί όμως μόνο μέσω του πεδίου συνείδησης το οποίο κατακτάμε κάθε δεδομένη στιγμή: Όσο ανώτερο πεδίο συνείδησης φτάνουμε, τόσο ανώτερος βαθμός ευημερίας έρχεται σε έκφραση στη ζωή μας. Όποιος θέλει να αναπνέει υψηλής ποιότητας αέρα που βρίσκεται στα ύψη, δεν φέρνει κάτω τον αέρα, αλλά πάει στα βουνά, αναρριχάται και βάζει τον εαυτό του εκεί όπου βρίσκεται η υψηλή ποιότητα αέρα. Αν θέλουμε ευημερία, ας θέσουμε τους εαυτούς μας συνειδησιακά, στην κατάσταση όπου η συνείδηση ευημερίας εκδηλώνεται. Αν ζούμε συνειδησιακά στο πεδίο της φτώχειας, μόνο φτώχεια θα έλκουμε.
Η συνείδηση ευημερίας συμπεριλαμβάνει όλες τις επιθυμίες μας και θα την φτάσουμε φυσιολογικά καθώς εργαζόμαστε για να ανυψώσουμε τη συνείδησή μας με θετικότερες και δικαιότερες σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις. Θα έρθει σαν φυσική συνέπεια και όχι σαν αποτέλεσμα τεχνητής επίδειξης, αλλά σαν αποτέλεσμα της τέλειας εφαρμογής ενός τέλειου νόμου. Υπάρχουν δυνάμεις στο μη ορατό, που εργάζονται και σχηματοποιούν καταστάσεις, που έχουμε δημιουργήσει στη συνείδησή μας.
Ας αγωνιστούμε για την απόκτηση ανώτερων στάσεων ζωής, σκέψεων και συναισθημάτων, ανώτερης συνείδησης, κάνοντας τα δικά μας διαφορετικά οράματα στο δικό μας κομμάτι ζωής. Σήμερα. Τώρα!
Σύντομα θα βρούμε ότι υπάρχουν δεκάδες εκατοντάδες άτομα που μοιράζονται το ίδιο όραμα με μας. Θα αρχίσουμε να έλκουμε και να ελκόμαστε από τα ομοιοδονούμενα εγρηγορότα μας. Έτσι θα δημιουργηθούν πυρήνες και συνεργαζόμενες ομάδες που θα μεγαλώνουν και θα ενώνονται σε κοινή γραμμή στάσεων και δράσεων.
Σύμφωνα με τη θεωρία του κρίσιμου πλήθους, ένας συγκριτικά μικρός αριθμός ατόμων, μπορεί να επιφέρει την παγκόσμια αλλαγή.

Τεό Βράτολη-Βολχάουπτ


Βιβλιογραφία:
Dr Ruth Hurley, Μετάφραση Βράτολη-Βολχάουπτ Τεό-Βάσω Σιούφα, 2007, Κολλέγιο Μεταφυσικών Επιστημών