2^ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Θεσσαλονίκης

01-11-2009

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ

Χαίρετε. Ευχαριστώ τον κόσμο της Θεσσαλονίκης για την συμμετοχή του και την προσέλευσή του στην αποψινή μας συγκέντρωση. Ήδη, αυτά τα οποία φανέρωσαν οι προλαλήσαντες είναι σημεία κλειδιά για την πορεία του ανθρώπου απανταχού της γης. Εδώ είναι το ερώτημα για κάθε άνθρωπο, η παγκόσμια κρίση, και πώς θα το απαντήσει. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για την διάνοια του ανθρώπου να περάσει εύκολα σε μονοπάτια τα οποία, δεν υπάρχουν υλικά πράγματα, για αυτό συνήθως όταν μιλάμε για πνευματικά προβλήματα αναγκαζόμαστε να τα γειώσουμε στη γη φέρνοντας κάποιο παράδειγμα και έτσι χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε πάλι ξεφύγει από την πορεία μας.

Πράγματι, αυτό που λέμε κρίση, έχει να κάνει με μια πνευματική κρίση, εκείνο όμως που με κάποιο περίεργο τρόπο μας διαφεύγει είναι το πιο απλό πράγμα. Μετάνοια σημαίνει μετατοπίζω τον νου μου από μια ιδέα περιορισμένη, από μια ιδέα λανθασμένη σε μια ιδέα Θεία, σε μια ιδέα Τέλεια, ιδέα Απειρότητας. Η αδυναμία μας έγκειται στο γεγονός ότι αδυνατούμε να μετανοήσουμε. Το πρόβλημα μας είναι ότι κατανοούμε τα προβλήματα έστω και σε κάποιο επίπεδο, αλλά αδυνατούμε να μετατοπίσουμε τον νου μας.

Θα καλούσα αυτούς οι οποίοι λυγίζουν κουτάλια με το μυαλό τους να μετατοπίσουν μια ιδέα μέσα στο μυαλό τους, αντί για ένα κουτάλι. Θα έβλεπαν ότι θα ήτανε πολύ ποιο δύσκολο και σίγουρα πολύ πιο αποτελεσματικό. Το θέμα είναι, ενώ υπάρχουν δάσκαλοι που μαθαίνουν τους ανθρώπους πώς να λυγίζουν κουτάλια δεν υπάρχουν Δάσκαλοι που να μαθαίνουν στους ανθρώπους πώς να μετατοπίζουν το νου τους. Εάν δεν υπάρξει εκεί μετατόπιση, στον κόσμο των ιδεών, δεν θα υπάρξει πουθενά.

Είμαστε όλα αυτά τα οποία ανεχόμαστε στον εαυτό μας και όλα όσα δεν ανεχόμαστε στον εαυτό μας. Όποτε λοιπόν βλέπουμε ότι κάνουμε ένα λάθος βλέπουμε στην συνέχεια πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι και γιατί για να το αλλάξουμε! Το πρόβλημα μας αγαπημένοι φίλοι και αδελφοί δεν είναι ότι κάνουμε κάποιο λάθος, αλλά ότι ξανακάνουμε το ίδιο λάθος κατ’ επανάληψη. Τι λένε οι γραφές: «Το αμαρτάνειν εξ ανθρώπου» και για αυτό συγχωρείται, «το εμένειν» όμως, είναι εκ του πονηρού! Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν και η αιτία που βρισκόμαστε σήμερα στα χάλια που βρισκόμαστε σαν κοινωνία και σαν ανθρωπότητα είναι ακριβώς εκεί, είναι η άρνηση αυτού που είμαστε αληθινά, να φανερώσουμε την Αγάπη, το Φως και την Αλήθεια του αληθινού εσωτερικού Εαυτού μας, όπως κατεγράφη πριν 2.000 χρόνια όταν ο Μοναδικός Λόγος Χριστός «ήλθε και σκήνωσεν εν ημίν». Ποιο είναι το κλειδί τελικά αυτής της αλλαγής που όλοι φοβόμαστε, αλλά και που όλοι θέλουμε; Εκείνος ο μετεωρίτης που έπεσε κάποτε στην γη και αφάνισε τους δεινόσαυρους δεν τους ρώτησε πριν πέσει, όπως και εμάς τα διάφορα γεγονότα δεν μας ρωτούν όταν συμβαίνουν, τα έχουμε έλξει όμως εμείς, τα έχουμε δημιουργήσει με τις επιλογές μας.

Σήμερα βρισκόμαστε ενώπιον των ευθυνών μας, πώς θα διαχειριστούμε όλα αυτά τα δεινά τα οποία έχουμε έλξει. Εάν λοιπόν ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τόσο σημαντικά και σοβαρά και παγκόσμια προβλήματα, τότε ο ίδιος ο άνθρωπος έχει και την ίδια δύναμη για να τα αποτρέψει ή να διαμορφώσει μια άλλη πραγματικότητα. Αυτήν την πραγματικότητα την παρουσίασε ο ίδιος ο Λόγος πριν 2000 χρόνια περίπου και άφησε και μια παρακαταθήκη στον άνθρωπο. Του είπε λοιπόν ο Χριστός πριν 2000 χρόνια του ανθρώπου «ότι θα στείλω άλλον Παράκλητο και αυτός θα σας οδηγήσει εις πάσαν την Αλήθεια». Με αυτό μπορούμε εμείς να συνειδητοποιήσουμε σήμερα, δύο τουλάχιστον πράγματα. Πρώτον ότι η ανθρωπότητα εκείνης της εποχής δεν ήτανε σε θέση να συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα, τα οποία σήμερα, μετά από 2000 χρόνια, είναι σε θέση να το κάνει και δεύτερον ότι ο Παράκλητος δεν είναι μόνο ένας, υπάρχει δηλαδή συνέχεια. Δεν υπάρχει κάτι στατικό, τα πάντα είναι εξελισσόμενα, η ίδια η Αλήθεια μέσα μας είναι εξελισσόμενη.

Θα συμφωνήσω λοιπόν με τους προλαλήσαντες σχεδόν στα πάντα, αλλά θυμάμαι και εκείνους τους λόγους που λένε «και εάν όλη την σοφία έχω, εάν δεν έχω αγάπη δεν είμαι τίποτα» και θα μείνω σε αυτό γιατί καμία γνώση και καμία σοφία, και καμία τεχνική και καμία μύηση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Αγάπη. Η Αγάπη είναι κάτι το οποίο μπορεί να παραχθεί δωρεάν εξίσου από τον μαύρο, τον άσπρο και τον κίτρινο ή τον κόκκινο, τον μικρό ή τον μεγάλο, τον γέρο ή τον νέο, τον πλούσιο ή τον φτωχό, όποιος και αν είναι, ότι μορφωτικό επίπεδο και αν έχει.

Δεν είναι οι γνώσεις που μας λείπουν αδερφοί, είναι η Αγάπη. Και η Αγάπη ζητάει πράξη, γιατί είναι πράξη. Αγάπη είναι ο Θεός, γι’ αυτό ακριβώς δεν Τον κατανοούμε, είναι η αγάπη μας η ανάπηρη που δεν κατανοεί. Την κόβουμε και την ράβουμε στα μέτρα και στα σταθμά μας, όπως τον ίδιο τον Θεό γιατί μας βολεύει. Αυτό λοιπόν το βόλεμα είναι που ο κάθε ένας χρειάζεται να το βρει, να το αξιοποιήσει και κάποια στιγμή που θα ωριμάσει να θελήσει και να το αλλάξει. Μπορεί! Ο Λόγος δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, ακόμα και μία ψυχή να υπάρχει κάπου, η οποία διψάει για Φως κάπου εκεί ο Λόγος μπορεί να φανερωθεί. Σήμερα, ο Λόγος μπορεί να Ευλογεί τον κόσμο της Θεσσαλονίκης, μπορεί να Ευλογεί την δημιουργία ενός Νέου Πυρήνα. Τι πυρήνα; Μαθητείας. Ποιάς διδασκαλίας; Του Λόγου. Δεν υπάρχει άλλη πηγή παρά μόνο Μία. Δεν υπάρχει άλλος δάσκαλος παρά μόνο Ένας, ο Λόγος. Γι’ αυτό γράφτηκε «Ένας είναι ο Διδάσκαλος». Και επειδή Αγάπη είναι ο Θεός, ο Λόγος είναι το μέτρο που έχουμε χάσει για να βρούμε αυτήν την Αγάπη που υπάρχει μέσα μας.

Ο Λόγος λοιπόν είναι εκείνος ο μόνος αρμόδιος και γνώστης της Αληθινής Ταυτότητας για το κάθε τι. Αυτός είναι ο χαμένος Λόγος που υπάρχει επίσης μέσα μας. Δεν έχουμε να βρούμε κάτι έξω από εμάς ο δρόμος γι’ αυτό, επίσης μας παρεδόθη. Η προσευχή. Η προσευχή η οποία παραλαμβάνει τον άνθρωπο σαν βρέφος, νεογνό σαν τεκνίο (όπως γράφτηκε στις γραφές) και τον γαλουχεί στα πρώτα του βήματα και ο άνθρωπος μαθαίνει όπως το μικρό παιδί στην αρχή, να ζητάει ειλικρινά, όχι με πλάγιο τρόπο, άμεσα όπως μιλάει ένα παιδί και λέει απλά πεινάω ή κρυώνω.

Έπειτα ο Λόγος σε μαθαίνει πώς να καθαρίζεσαι, πώς να αποδεσμεύεσαι από όλα αυτά τα οποία κουβαλάς σαν δεσμεύσεις και από όλα αυτά τα οποία καθημερινά είναι πιθανόν να δημιουργείς ως νέες δεσμεύσεις, μέχρι να φτάσεις σε μια στιγμή που να μην δημιουργείς πλέον νέες, αλλά να έχεις τέτοιο κεφάλαιο ζωής μέσα σου που να αποδεσμεύεις και να καθαρίζεις και υποστάσεις του περιβάλλοντός σου. Ο Λόγος δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο σήμερα να παραλάβει Θεία Χάρη με έναν τρόπο πρωτοφανή, τόσο απλό, τόσο άμεσο με μόνη προϋπόθεση καθαρή συνείδηση και ανιδιοτέλεια. Αυτός ο Λόγος είναι που με κάποιους τρόπους μας ώθησε να φτάσουμε και να μαζευτούμε σήμερα εδώ. Από Αυτόν τον Λόγο προερχόμαστε όλοι, σαν παιδιά Του και σε Αυτόν επιστρέφουμε. Γι’ αυτό και σήμερα πλέον σχολές, δάσκαλοι, διδασκαλίες δεν έχουν πια την ίδια βαρύνουσα σημασία όπως στο παρελθόν, γιατί τα πάντα επιστρέφουν στην ίδια πηγή από όπου προήλθαν. Είναι Μία η Αγάπη, είναι Μία η Διδασκαλία, είναι Ένας ο Άνθρωπος και Ένα είναι τα πάντα.

Η προσευχή ως αμεσότερος δρόμος της ψυχής να κοινωνήσει με τον Δημιουργό της, με την ουσία της την ίδια και να ζήσει, να βιώσει όχι μόνο σε μια στιγμή, αλλά σε με μία μακράν πορεία βιωματικής μοιρασιάς Φωτός και Αλήθειας. Αλήθειας, που δεν μπορεί να σου πάρει κανείς, γιατί υπάρχει μέσα σου. Αλήθειας που τα επιχειρήματα δεν επαρκούν για να την στηρίζουν ή να την ρίξουν, γιατί είναι Απόλυτη Γράφουν λοιπόν οι γραφές για την εποχή μας, που περισσότεροι την ονομάζουν Εποχή του Υδροχόου και οι Χριστιανοί ονομάζουν εποχή της Επιφάνειας του Αγίου Πνεύματος και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, πώς είναι τα προεόρτια μιας μεγαλύτερης κρίσης που πρόκειται να έρθει.

Περιμένουν λοιπόν οι περισσότεροι τον Χριστό, όπως γράφουν τα Ευαγγέλια «εν μέσω νεφελών και δόξης στους ουρανούς». Βέβαια, ο Εσωτερικός Χριστιανισμός, και αυτό είναι το νόημα της λέξης εσωτερικός, είναι η ερμηνεία αυτών των συμβολικών αληθειών μας που μας παραδόθηκαν, ώστε να μην υπάρχουν νέες παρανοήσεις και νέοι αποπροσανατολισμοί. Επειδή ο ίδιος ο Χριστός είπε «μην ψάχνετε την Βασιλεία των Ουρανών εκεί ή αλλού ή όπου σας πουν, αλλά μέσα σας». Κανείς μας φαντάζομαι δεν έχει την πεποίθηση να ψάξει κάπου πέρα από τον εαυτό του. Αυτή η Βασιλεία των Ουρανών έχει γαλήνη αρχικά, καθώς o άνθρωπος περνάει μέσα από την σιγή του νου και την σιωπή αφουγκράζεται και ακούει την φωνή του Πατέρα του να τον διδάσκει προσωπικά.

Η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική και αυτή ακριβώς η σχέση είναι που έχει διαταραχθεί αυτή η προσωπική σχέση, έχει περιοριστεί. Πολλές φορές μοιάζει με ένα είδος πνευματικού αυνανισμού, όμως ο άνθρωπος είναι Ένας. Η ενότητα της συνείδησης μας και της ουσίας μας, μας καθιστά συγκοινωνούντα δοχεία. Μεγάλη η πρόκληση λοιπόν για τον άνθρωπο της Νέας Κοσμικής περιόδου, που βρίσκεται στην επανατοποθέτηση του γύρω από μία συγκεκριμένη ιδέα που τον διαποτίζει καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας και μέσα από αυτό το πρίσμα επιλέγει, σκέφτεται, αισθάνεται και ζει γενικότερα τα πάντα. «Δεν υπάρχει άλλος», αυτή είναι η ιδέα που θα κυριαρχήσει στον Νέο Άνθρωπο. Δεν υπάρχουν άλλοι, υπάρχει ο Άνθρωπος και αυτός είναι παντού, είναι Άπειρος.

Όσο σκεφτόμαστε πως υπάρχουν άλλοι, θα βρίσκουμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας. Όταν καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν άλλοι, αλλά στο πρόσωπο του κάθε ενός που έχουμε μπροστά μας βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας απευθείας, αυτή η Θεία Μνημοσύνη ενεργοποιεί και μια άλλη στάση ζωής, αυτή η Θεία Μνημοσύνη επίγνωσης εαυτού καθορίζει άλλες επιλογές, άλλο τρόπο σκέψης, άλλα συναισθήματα, άλλες δονήσεις ενεργειών που δεν ανήκουν στον κόσμο αυτόν. Ο άνθρωπος επικαλείται συχνά την αδυναμία του, το περιορισμένο των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων του, αλλά η αλήθεια είναι ότι αγνοεί και το ένα και το άλλο, γιατί ξεχνάει. Ξεχνάει Εκείνον που του είπε «όταν Εγώ είμαι μαζί Σου τότε, ποιος μπορεί να είναι εναντίον σου;». Ο άνθρωπος πάσχει από μια ασθένεια την οποία έχει αποδεχθεί ως κάτι φυσιολογικό και αυτή η ασθένεια λέγεται φόβος.

Κάποιες κοινωνίες που τις θεωρούμε πρωτόγονες, όπως στην Αφρική, στην Λατινική Αμερική και την Ασία ο φόβος ακόμα και σήμερα θεωρείται ασθένεια, δεν θεωρείται κάτι φυσιολογικό, όπως εμείς τον αποδεχόμαστε τόσο απλά. Παράλογο.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από ουσία ίδια με αυτήν που φτιάχνουμε τα όνειρα μας κάθε ημέρα. Ο άνθρωπος είναι Φως και αφού οι επιστήμονες βρήκαν ότι μέσα στην χούφτα του χωράνε 72 πρωτογενή φωτόνια, που ήταν παρόντα στην δημιουργία και πριν το Bing Bang, τότε μπορούμε να γνωρίζουμε και να συμφωνούμε με τους επιστήμονες, που λένε ότι η συνειδητότητα είναι εκείνη που καθορίζει τα πάντα και κάθε μεταλλαγή και επενέργεια επί της ύλης. Εμείς λοιπόν, έχουμε αυτήν την δυνατότητα και την Θεία Μνημοσύνη μας να ενεργοποιήσουμε και το Θείο δυναμικό της, να το αφυπνίσουμε και να το χειριστούμε σύμφωνα με τους Θείους Νόμους. Ιδού λοιπόν ποιο είναι το κλειδί, ο συντονισμός του ανθρώπινου λόγου με τον Θείο Λόγο, ο συντονισμός του ανθρώπινου θελήματος με το Θείο Θέλημα. Αυτή η ταυτενέργεια είναι δυνατόν να φέρει, όχι απλώς μαζικές και παγκόσμιες αλλαγές, αλλά ριζικές και πολύ βαθιές αλλαγές σε αυτό που λέγεται άνθρωπος. Ας κινητοποιήσουμε λοιπόν αυτό που λέγεται Ζωντανό Βίωμα Λόγου με το άφημά μας στην ροή Του, με την εσωτερική μας αυτοπαρατήρηση, με την ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας και την στάση της προσφοράς και της μοιρασιάς.

«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεό και Θεός είναι ο Λόγος και ο Θεός Αγάπη εστί» και από αυτήν την Αγάπη γεννήθηκαν τα παιδιά τους. Ο Λόγος είναι η αιτία που βρισκόμαστε όλοι εδώ. Ο Λόγος είναι το μέτρο και ο ρυθμός στο μακρύ δρόμο της Αγάπης και καθώς όλα από τον Λόγο προέρχονται και πάλι στο Λόγο επιστρέφουν. Ο Λόγος λοιπόν είναι ο Ύψιστος Νόμος της Αγάπης και ο Χριστός, η ενανθρώπιση του Λόγου της Αγάπης.

«Και ο Λόγος εσκήνωσεν εν ημίν», διότι η Θεία Μητέρα είχε ετοιμάσει το κατάλυμα γι’ Αυτόν από πριν. Είναι ο Λόγος Πρόνοια και Σοφία, και Αγάπη δίχως Πρόνοια και Σοφία, Αγάπη δεν είναι. Η ορθότης του Λόγου διακρίνεται από την Σοφία Του. Τούτος είναι ο Μέσος Λόγος, μεταξύ συνείδησης και δράσης. Αλλά, καθώς ο Λόγος διαποτίζει τα πάντα, τα πάντα είναι Λόγος. Ο Μέσος Λόγος συνδέει ως βιωματική συνειδησιακή κατάσταση, τον ανθρώπινο και τον Θείο Λόγο. Είναι ο Γεφυροποιός, ο αληθινός Ποντίφηξ που γεφυρώνει δύο κόσμους, λειτουργώντας ως Μετουσιωτής και Μεταλλάκτης ενεργειών. Σύμβολα τέτοιας διαμεσιτικής σχέσης στο μεταξύ Θεού και ανθρώπου στην Χριστιανική εσωτερική παράδοση, υπήρξαν ο Αδάμ και η Εύα, ο Νώε και ο Ενώχ, ο Αβραάμ και ο Μελχισεδέκ, ο Ηλίας και ο Μωυσής, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Ιησούς Χριστός, καθώς και η Παναγία και η Μαρία η Μαγδαληνή.

Ο Λόγος είναι Ομοούσιος και Τρισυπόστατος. Θα μπορούσε να προσομοιωθεί με ένα κύκλωμα θετικών, αρνητικών και ουδέτερων φορτίων. Τρία είναι τα μέτρα της Δημιουργίας: Φως, Ήχος και Αριθμός. Θα μπορούσαμε να πούμε Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τέλος θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε όπως το τρίγωνο της Βουλήσεως, της Σοφίας και της Δράσης. Μέσα από το Ανεκδήλωτο Άκτιστο Φως, εμφανίζεται η Θεία Βούληση.

Οι επιστήμονες ονομάζουν σκοτεινή ύλη ότι δεν ανήκει στο 5% του ορατού φυσικού σύμπαντος. Μια ασύλληπτη Ουράνια Δημιουργία που καλύπτει το 95% του Αγνώστου. Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μες τις ψυχές των ανθρώπων, εκφράζει αυτό το βίωμα της επανόδου του Χριστού μετά Δόξης πολλής εν μέσω Νεφελών. Είναι το 95% του αγνώστου μέσα μας, που εμφανίζεται στο 5% που νομίζουμε ότι είμαστε. Στο σημείο αυτό, όταν ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος ενώνονται, ενώνεται το βίωμα της ταπεινοφροσύνης και του θαυμασμού του Ανθρώπου Λόγου που προσεύχεται στη Θεία Ουσία Του και έτσι το Κτιστό μετέχει του Ακτίστου, είναι μια αναγωγή συνειδητότητας. Η απελευθέρωση από το Ατομικό και Συλλογικό γίγνεσθαι στο Μοναδικό Θείο Εν.

Ο Παράκλητος, ο Πνεύμα της Αληθείας, ο Πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών, ο θησαυρός των Αγαθών και Ζωής χορηγός, φέρει δύο πρόσωπα μέσα στον άνθρωπο,. από το κατώτερο νοητικό πεδίο και κάτω και με εστία το αστρικό, αρμόδιος εκπαιδευτής είναι ο Δάσκαλος Ιούδας-Μωυσής. Από το ανώτερο νοητικό και πάνω και με εστία το Αιτιατό, αρμόδιος εκπαιδευτής του Νου είναι ο Δάσκαλος Ιωάννης-Ηλίας. Έτσι, ο Κύριος του Νόμου και ο Κύριος του Ελέους είναι οι δύο πλευρές της Γέφυρας. Η αυτόβουλη θέληση για Αγάπη είναι το κλειδί για την επίτευξη του Δρόμου αυτού, αλλά κινητοποιείται μόνο δια της επιγνώσεως. Η απλή επιθυμία δεν είναι επαρκής, αλλά μάλλον προϊδεάζει για οδυνηρά αποτελέσματα.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Επιμένω ότι υπάρχει ένα σημείο παρανοήσεως. Το σημείο είναι, ότι η Προσευχή δεν είναι ένας δρόμος προσιτός σε όλους. Σε αυτό διαφωνώ. Αν δεν ήταν ένας δρόμος προσιτός για όλους, δεν θα παραδίδονταν αυτή η διαδρομή «ο Δρόμος της Προσευχής» από τον Χριστό. Αν ήταν μόνο για ολίγους δεν θα έδινε έναν δρόμο για ολίγους. Έδωσε έναν Δρόμο για όλους, για τον απλό άνθρωπο που δεν έχει γνώσεις, για έναν ακόμα πιο απλό τύπο άνθρωπου που δεν μπορεί να συγκεντρώσει το νου του και μπορεί μέσα από ένα χαμηλό κραδασμικό επίπεδο να επικοινωνήσει και σιγά σιγά να ανοίξει τον αγωγό του προς τον Λόγο. Όμως η δική μου άποψη είναι, ότι εξίσου κινδύνους έχουμε στον διαλογισμό και στην προσευχή, διότι το πρόβλημα το αληθινό δεν είναι ούτε ο διαλογισμός, ούτε η προσευχή αλλά η εφαρμογή τους. O τρόπος που εφαρμόζει κανείς την προσευχή και ο τρόπος που εφαρμόζει κανείς τον διαλογισμό μπορεί να γεννήσει προβλήματα. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα βρίσκεται μέσα μας στον τρόπο και στην ιδέα που προσεγγίζουμε τα πράγματα, ακόμα και στα κλειδιά που μας δίνουν να χρησιμοποιήσουμε και στον τρόπο που λειτουργούν.

Θεωρώ επίσης σε σχέση και με τα προηγούμενα που ειπώθηκαν περί προσευχής ότι έχουμε μια περιορισμένη ιδέα περί προσευχής τελικά. Θεωρούμε ότι η προσευχή είναι μόνο τo αίτημα, ζητάμε και θέλουμε αυτό, λάθος. Προφανώς έχουμε άγνοια της κληρονομιάς της Προσευχής που έχουμε παραλάβει από τους αρχαίους μας προγόνους που προσεύχονταν όρθιοι και με τα χέρια προς τα πάνω μέχρι και Αγίους στην συνέχεια που φανερώθηκαν και με την δύναμη της προσευχής τους έκαναν θαύματα. Όμως, το ζητούμενο για εμάς σήμερα δεν είναι αυτό. Είναι να δούμε ότι η Προσευχή πέρα από αίτημα, ή πέρα από ευχαριστία, ή πέρα από δοξολογία ή θαυμασμός, για όλη αυτή την Απειρότητα που μας υπερβαίνει μπορεί να πάει παρακάτω από την σιγή του νου, πέρα από τον εσωτερικό διάλογο με τον Πατέρα, πέρα από όλα όσα μπορεί κανείς να νιώσει μέσα στην Ενότητα της Δημιουργίας. Η Προσευχή είναι το κλειδί που παραδόθηκε στον άνθρωπο για να γίνει συνεργάτης Θεού, να ταυτενεργήσει με τον Λόγο του και το θέλημα του ανθρώπου και του Λόγου να ταυτιστούν στην πράξη και να γίνουν Ένα. Η προσευχή λοιπόν ας μην περιορίζεται στο αίτημα, διότι την αδικούμε. Η προσευχή μπορεί να είναι πολύ υψηλότερη από αυτό που νομίζουμε, δηλαδή αγωγός Θεουργικής πράξης.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

" H ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ"

Η οικονομική κρίση που συνταράζει τον πλανήτη είναι μόνο ένα από τα εμφανή σημάδια της αλλαγής που συντελείται σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύουμε ότι είναι η αρχή του τέλους ενός ξεπερασμένου συστήματος ανίκανου να διαχειριστεί τους φυσικούς πόρους, που πνίγει την πνευματικότητα χάριν ενός χυδαίου υλισμού, που στηρίζεται στην ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των ασθενέστερων και που θέτει το κέρδος πάνω από όλες τις πανανθρώπινες αξίες. Ο απερχόμενος πολιτισμός χαρακτηρίζεται από την άγνοια, τη διαφθορά, τον φόβο, την αλαζονεία και τη βία, ενώ λατρεύει τον εγωισμό ως υπέρτατη θεότητα. Η μαζική τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης εξυπηρετεί να συντηρήσει το κλίμα του φόβου και της αβεβαιότητας, με σκοπό να καθυστερήσει την αναπόφευκτη πτώση των κοσμο-ειδώλων. Δεν βρισκόμαστε στο τέλος της ιστορίας, αλλά στην απαρχή ενός νέου πνευματικού πολιτισμού, όσο και αν αυτό δεν είναι τόσο προφανές για αυτούς που έχουν διαποτιστεί από την καταστροφολογική προπαγάνδα του καθεστώτος.

Οι πνευματικές παραδόσεις διδάσκουν ότι μπορούμε να μεταμορφώσουμε τα εμπόδια σε ευκαιρίες ανάπτυξης, τον πόνο σε χαρά και ευδαιμονία. Οι κρίσεις είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε αλλαγή. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για να αλλάξουν τον κόσμο, αν δεν συνοδεύονται από την βαθιά έμπρακτη πεποίθηση στην αξία και τον προορισμό του ανθρώπου. Ο Νέος κόσμος δεν μπορεί παρά να είναι ενωτικός και να στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την ισότιμη συνεργασία. Η αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει από νομοθετικές ρυθμίσεις ή ένοπλες επαναστάσεις. Οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν ότι η μόνη επιλογή μας είναι να εξουσιοδοτούμε εν λευκώ τους εκπροσώπους μας. Αυτό είναι πέρα για πέρα απατηλό. Κάθε μας σκέψη, συναίσθημα και συμπεριφορά χτίζει την πραγματικότητα που μοιραζόμαστε. Έχουμε την ατομική και συλλογική υποχρέωση να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο απ'ότι τον παραλάβαμε. Εστιαζόμενοι στον ψευδαισθησιακό μακρόκοσμο εσφαλμένα πιστεύουμε ότι οι αλλαγές προέρχονται αναπόδραστα από έξω και από τις λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις». Υπάρχει πάντα κάποιος άλλος στον οποίο μπορούμε να αποδώσουμε την ευθύνη της κατάστασης. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Πρέπει να σκάψουμε κάτω από τα πόδια μας, να εστιασθούμε στην κατάσταση που ζούμε εδώ και τώρα και να δράσουμε με τον ορθό τρόπο, χωρίς να χρονοτριβούμε ή να περιμένουμε τη λύση ουρανοκατέβατη. Να υιοθετήσουμε πνευματικούς κανόνες συμπεριφοράς σε όλες της εκφάνσεις της καθημερινότητας : με τον εαυτό μας, με τους συγγενείς και φίλους, με την κοινότητα των συνανθρώπων μας σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, με το περιβάλλον. Η ατομική αλλαγή στο σύνολό της θα οδηγήσει στην υλοποίηση του νέου υποδείγματος κοινωνίας που όλοι ευχόμαστε. Οι απειλές για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι γνωστές....Μόνο μια ριζική αλλαγή στην κοσμοαντίληψη και τη συμπεριφορά τόσο ατομική, όσο και συλλογική είναι ικανή να δώσει μια ζωογόνο πνοή στην πολυπαθούσα υδρόγειο και να ανοίξει μια νέα χρυσή εποχή.

Η ανθρωπότητα πειραματίστηκε πολλές επαναστατικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της ιστορίας, αλλά καμιά μεταμόρφωση δεν παρέμεινε σταθερά στην κατεύθυνση της ειρήνης και της ευημερίας για όλους. Όλες οι επαναστάσεις και οι μεταρρυθμίσεις είναι καταδικασμένες αν δεν συνοδεύονται από την επανάσταση της συνειδητότητας.
Δικαίως ο Κρισναμούρτι επέμενε << Εσείς είστε ο κόσμος>>. Αν δεν εγκαταστήσουμε την ειρήνη και την αρμονία μέσα μας ο κόσμος δεν θα γίνει ποτέ ειρηνικός και δίκαιος. Μια μεγάλη εσωτερική επανάσταση στα μεμονωμένα άτομα θα επιφέρει μια ουσιαστική αλλαγή στην πορεία των εθνών και τελικά τη θετική μεταμόρφωση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο πνευματικός άνθρωπος απαντάει στην παγκόσμια κρίση με αύξηση της συνειδητότητάς του, που αντανακλάται σε ανώτερες σκέψεις, καθαρά λόγια, και αποφασιστικές ενέργειες. Υιοθετεί αυθεντικές αξίες μέσα στο χάος και τη σύγχυση και προσφέρει μια φωτεινή, ορατή έξοδο από την κρίση . Μόνο έτσι μπορεί να αποσοβηθεί ο κίνδυνος να διοχετευθεί ο δικαιολογημένος θυμός και η απογοήτευση, ειδικά των νέων, σε καταστροφικές συμπεριφορές εκτός ελέγχου.

Χωρίς μια ευτοπική προοπτική κοινωνικής αλλαγής, η πνευματικότητα απομακρύνεται από την καθημερινότητα των ανθρώπων και οδηγείται σε μαρασμό και νέκρωση. Συχνά εγκαταλειπόμαστε μοιρολατρικά σε παράπονα, απαισιοδοξία, δυσπιστία για μας τους ίδιους και για τους άλλους, σαν να μην λάμπει ποτέ στη ζωή μας ο πνευματικός ήλιος. Η κριτική και η εναντίωση έχουν αξία μόνο αν συνοδεύονται από καταφατικές εναλλακτικές προτάσεις. Μπορούμε να γίνουμε άτομα ξεχειλίζοντα από χαρά και ελπίδα. Στο κέντρο της ύπαρξής μας, που είναι και το κέντρο του κόσμου, το σκοτάδι δεν έχει ποτέ πρόσβαση!.. Αρκεί να είμαστε συνδεδεμένοι με την πηγή της ζωής και της φώτισης για να θεραπεύσουμε όλες τις πληγές της ανθρωπότητας. Η εξαγνιστική επίδραση των πνευματικών ασκητών πάνω στο περιβάλλον είναι γνωστή σε όλους τους εσωτερικούς κύκλους. Τώρα και η επιστήμη φθάνει σε ανάλογα συμπεράσματα. Σύμφωνα λοιπόν με Αμερικανούς ερευνητές η ευτυχία είναι μεταδοτική και εξαπλώνεται από τον έναν άνθρωπο στον άλλο.. Έρευνα που έγινε σε 5.000 ενήλικους υποδεικνύει ότι η ευτυχία ενός ατόμου εξαρτάται από την ευτυχία των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω του. Ένας ευτυχισμένος φίλος που ζει λιγότερο από ένα μίλι μακριά αυξάνει την πιθανότητα ευτυχίας σας κατά 25%, σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύεται στο 'British Medical Journal'. Ο επικεφαλής της έρευνας, Καθηγητής Νικόλαος Χρηστάκης, δήλωσε ότι τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι κύματα ευτυχίας προκύπτουν επειδή η ευτυχία μεταδίδεται και όχι μόνο λόγω της τάσης των ανθρώπων να σχετίζονται με παρόμοια άτομα. Το πιο σημαντικό κατά τους ερευνητές είναι η αναγνώριση ότι οι άνθρωποι είναι ενσωματωμένοι σε κοινωνικά περιβάλλοντα και ότι η υγεία και ευεξία ενός ανθρώπου επηρεάζει την υγεία και ευεξία άλλων. Χρησιμοποιώντας αυτόν τον πνευματικό νόμο , στις 20 Μαΐου 2007 ένα εκατομμύριο άνθρωποι από 64 χώρες και από τις πέντε ηπείρους ένωσαν τις πνευματικές τους δυνάμεις στην πρώτη Παγκόσμια ημέρα διαλογισμού-προσευχής για την ειρήνη. Σε αντίστοιχες προσεχείς πρωτοβουλίες αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή. Mιά Παγκόσμια Πορεία για την ειρήνη και τη μη βία, που οργανώνεται από τη μη κυβερνητική οργάνωση « Κόσμος Χωρίς Πολέμους», θα ξεκινήσει από την Νέα Ζηλανδία στις 2 Οκτωβρίου του 2009 και θα καταλήξει 3 μήνες αργότερα, στις 2 Ιανουαρίου του 2010, στην Αργεντινή αφού προηγουμένως διασχίσει 160.000 χιλιόμετρα και πάνω από 90 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.

( Από την Ελλάδα θα ξεκινήσουν 2 κεντρικές διαδρομές:
- Από Αθήνα με κατεύθυνση Πάτρα-Αγκώνα-Μιλάνο
- Από Θεσ/κη (προερχόμενη από Κων/λη) και μέσω Βαλκανίων κατάληξη στη Γενεύη).

Η παγκόσμια ειρήνη όμως θα μείνει μια ουτοπία αν δεν στηριχθεί στην παγκόσμια δικαιοσύνη. Αν δεν εξομαλυνθούν οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ των λαών και μεταξύ των πολιτών των κρατών, δεν θα εξαλειφθούν οι ταραχές και οι συγκρούσεις. Σημαντική η θετική σκέψη, αλλά αν δεν συνοδεύεται από θετικές μορφές δράσης είναι λειψή, αδύναμη.. Η πνευματικότητα δεν είναι καμιά εξαϋλωμένη αρχή που ζει κλεισμένη στο μεταφυσικό της πύργο, απ'όπου εκπέμπει ευχές και ευλογίες προς τους κοινούς θνητούς... Αντίθετα, είναι μια μαχητική ζωογόνος δύναμη, που πρέπει να πρωτοστατεί και να εκδηλώνεται δημιουργικά σε όλους τους τομείς της εμπειρικής ζωής. Οι πνευματικοί άνθρωποι, υιοθετώντας μη βίαιες μεθόδους δράσης, όπως τις ενσάρκωσαν ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Σινγκ, μπορούν να ηγηθούν στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και στην προστασία της φύσης .

Με αφετηρία λοιπόν, τον πνευματικό πυρήνα της ύπαρξης, οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, δημιουργούν ισχυρά κύματα συνειδητότητας-δράσης. Αυτό που έλειπε μέχρι σήμερα στα κοινωνικά κινήματα ήταν μια ολιστική προσέγγιση, που να τα συνδέει αρμονικά γύρω από ένα φωτεινό πνευματικό κέντρο. Η παρακαταθήκη της παγκόσμιας σοφίας μπορεί να αποτελέσει τον συνδετικό ιστό και την κινητήρια δύναμη για την έξοδο από την κρίση και να σηματοδοτήσει τις αξίες της νέας χρυσής εποχής. H νέα πνευματικότητα πρέπει, όμως, να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος, δηλαδή το δογματισμό, τον συγκεντρωτισμό και τις υπνωτικές ουτοπίες και να χαρακτηρίζεται από προσαρμοστική ευελιξία, πραγματισμό και πλουραλιστική ενότητα.

Στις 18-20 Δεκεμβρίου του 2004 συνήλθε το Παγκόσμιο Συμβούλιο της Σοφίας από το Club της Boυδαπέστης σε συνεργασία με την Παγκόσμια Επιτροπή της Οικουμενικής Συνειδητότητας και Πνευματικότητας. Μέλη του club είναι διάσημες προσωπικότητες από το χώρο της πολιτικής όπως ο Mιχαήλ Γκορπμπατσιώφ, ο Bάκλαβ Χάβελ και ο Ντέσμοντ Τούτου, από τον καλλιτεχνικό μεταξύ άλλων οι Ζούμπιν Μέτανα, Γιενούντι Μενουχίν, Πήτερ Ουστίνωφ, Μιστισλάβ Ροστροπόβιτς, Μίλος Φόρμαν, Πήτερ Γκαμπριελ, Πάουλο Κοέλλο και θρησκευτικοί ηγέτες όπως ο Νταλάϊ Λάμα.

Στη διακήρυξη που εξέδωσαν διατρανώνεται η βεβαιότητα ότι υπέρτατη ανάγκη σ'αυτή την εποχή της κρίσης και της μεταμόρφωσης είναι η αναγνώριση ότι, μόνο μέσω της ανάπτυξης μιας νέας διάστασης της συνειδητότητας θα μπορέσουν να λυθούν τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που μας κληροδότησε ο απερχόμενος υλιστικός πολιτισμός. Όπως επισημαίνει και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν :

« Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί στο ίδιο επίπεδο της συνείδησης που το δημιούργησε». Το συμβούλιο προτίθεται να προσφέρει κατεύθυνση για την ανάπτυξη της ατομικής και της συλλογικής Σοφίας, που να προάγει τη δράση ικανή να επιφέρει δημιουργικές αλλαγές στην οικονομία, την κοινωνική οργάνωση, την οικολογία και το περιβάλλον. Παράλληλα εντοπίζονται περιοχές προτεραιότητας όπου η συνεργατική δράση είναι απαραίτητη για να ενισχυθεί η ειρήνη και να επιλυθούν τοπικά και οικουμενικά προβλήματα.

Σας μεταφέρω, κλείνοντας, μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της διακήρυξης της Βουδαπέστης, που όλοι πιστεύω να συνυπογράφουμε.

« Εμείς τα μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου της Σοφίας δεσμευόμαστε να αντιστρέψουμε την πορεία της ανθρωπότητας προς το χάος και την καταστροφή. Πιστεύουμε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει δημιουργικά. Ένας νέος πολιτισμός μπορεί να ανατείλει. Ζητάμε από τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις, τους εκπαιδευτές, τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες, τους ακτιβιστές και από όλους τους ενεργούς πολίτες να ενώσουν τη δράση τους στη δική μας. Καλούμε τους ανθρώπους ανεξαρτήτως διακρίσεων να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της παγκόσμιας κατάστασης και να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη της νέας σκέψης και δράσης για να πραγματοποιήσουμε τις απαραίτητες αλλαγές. Οι σοφοί όλων των παραδόσεων μας έχουν συμβουλέψει να βλέπουμε την ανθρωπότητα σαν μια οικογένεια, να τιμούμε την ιερότητα της ζωής και της δημιουργίας, να καλλιεργούμε την αγάπη και τη συμπόνια, συμπεριφερόμενοι στους άλλους όπως θέλουμε να μας φέρονται. Για πρώτη φορά στην ιστορία, η εφαρμογή αυτής της σοφίας δεν είναι μόνο μια προϋπόθεση απαραίτητη για την προσωπική ανάπτυξη και ολοκλήρωση, αλλά επίσης μια προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Ούτε η κατάρρευση στο χάος, ούτε η έξοδος σε ένα νέο πνευματικό πολιτισμό είναι προδιαγεγραμμένα.

Το μέλλον δεν είναι για να το προφητεύουμε, αλλά να το δημιουργούμε! Μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον κάθε άνθρωπο που διαθέτει συνείδηση και αποφασιστικότητα.

Η βασική αιτία της παγκόσμιας κρίσης εδράζεται στην δυσλειτουργική και εγωκεντρική σκέψη που παράγει καταστρεπτικές συμπεριφορές. Η θεραπεία περνάει μέσα από την αλλαγή της επικρατούσας νοοτροπίας τόσο σε λογικό όσο και σε συναισθηματικό, διαισθητικό και συνειδησιακό επίπεδο.

Μπορούμε να κάνουμε τον πλούτο, τη δύναμη, την επιστήμη και την τεχνολογία να μας υπηρετούν αντί να μας υποδουλώνουν.

Μπορούμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας, μεταξύ μας και σεβασμό προς το περιβάλλον.

Μπορούμε να μεταμορφώσουμε έγκαιρα την επικρατούσα λατρεία της απληστίας, της φιλήδονης και της εξουσίας σε μια νοοτροπία αφοσίωσης στη δικαιοσύνη και σεβασμού των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις.

Όσο γρηγορότερα ανοίξουμε το δρόμο για μια θετική αλλαγή τόσο λιγότερο θα είναι και το ανθρώπινο, οικονομικό και οικολογικό κόστος που θα ζήσουμε στην κρίσιμη μετάβαση».

Γιάννης Αυγουστάτος

Ομάδα Αυτογνωσίας