Ομιλητές : Γιώργος Κλειδαράς – Ειρήνη Γιαννετάκη
Τίτλος : ΕΡΩΤΑΣ, Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή, ο άνθρωπος δημιούργησε τέτοιο χάσμα, ώστε για τους περισσότερους ανθρώπους, ό,τι ανήκει στο άυλο είναι ανώτερο, ενώ κάθε τι το υλικό είναι περιφρονημένο και υποβιβασμένο Ο Έρωτας είναι η ώθηση για τη δημιουργία των πολιτισμών. Τους γεννά και τους αναπτύσσει μέσα από την παιδεία, την τέχνη, τη θρησκεία, την επιστήμη κι ό,τι αποτελεί κάθε κουλτούρα κι αναδεικνύει την πνευματικότητα μέσα στην καθημερινή ζωή. Είναι τραγική ειρωνεία η συνήθεια του ανθρώπου, να τρέχει πιο γρήγορα όταν έχει χάσει το δρόμο του και να πιάνεται πιο πολύ από την έρευνα, τις στατιστικές και τις τεχνικές, όταν έχει χάσει τις αξίες και το νόημα της αγάπης. Μαθαίνοντας από μικροί τη ντροπή και την ενοχή για το άγγιγμα, το χάδι και την αγκαλιά βάζουμε σε κίνδυνο την υγιή ανάπτυξη των παιδιών μας, καταστρέφοντας την αθωότητά τους. Όταν κάποιος αγγίζει το συνάνθρωπό του ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά είναι φυσικό να έχει την ανάγκη να τον αγγίξει και σωματικά. Κάθε μορφή επικοινωνίας είναι ψυχοσωματική και κάθε μορφή επικοινωνίας έχει μια σωματική διάσταση ανάλογη της ψυχικής και της πνευματικής. Η γενετήσια λειτουργία έχει την αντίστοιχη σωματική της διάσταση, αλλά είναι ανεπίτρεπτο να ταυτίζεται μαζί της το σωματικό άγγιγμα. Η ταύτιση αυτή δεν υπάρχει στην ανθρώπινη φύση αλλά την επιβάλλει στον άνθρωπο μια αντίληψη, που ενώ φαίνεται να αποβλέπει στην παρεμπόδιση της «ερωτικής ανηθικότητας» ουσιαστικά είναι η βασικότερη αιτία της, ματαιώνοντας έτσι την ικανοποίηση της πιο ανθρώπινης ανάγκης, που είναι η ανάγκη για πραγματική ψυχοσωματική επικοινωνία, κάνοντάς την λαγνεία. Όταν δυο άνθρωποι δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, τότε η βία φουντώνει σαν μια διεστραμμένη ανάγκη για επαφή. Το άγγιγμα είναι η φωνή της σιωπηλής έκφρασης που αποφεύγει τις παγίδες των λέξεων, επιβεβαιώνοντας με θέρμη την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση των φίλων ή των εραστών.
Όσο πιο εύκολα γυμνώνουμε το σώμα, τόσο πιο δύσκολα γυμνώνουμε την ψυχή και ίσως έτσι βρήκαμε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να αποφεύγουμε το τελευταίο. Σήμερα, το να δίνεται κανείς πραγματικά στον άλλο, μπορεί να θεωρηθεί σαν τρόπος με τον οποίο εκφράζεις κάποια απαίτηση από αυτόν κι αυτό τον φοβίζει. Έτσι, αυτό που παραλείπεται είναι η εμπειρία της προσφοράς συναισθημάτων, το μοίρασμα των οραμάτων, το δόσιμο του εσωτερικού ψυχικού πλούτου, που κανονικά χρειάζεται χρόνο και που δίνει τη δυνατότητα στην αισθησιακή διέγερση να αυτοϋπερβεί τον εαυτό της σε συναίσθημα και στο συναίσθημα να αυτοϋπερβεί τον εαυτό του σε στοργή και να γίνει αγάπη.
Ο παλιός άνθρωπος ήθελε να ερωτεύεται χωρίς να πλησιάζει σωματικά τον άλλο, ο σημερινός άνθρωπος θέλει να έχει οργασμό με τον άλλο χωρίς να ερωτεύεται. Το φύλο συκής έχει πια μεταφερθεί από τα γεννητικά όργανα στο πρόσωπο ή τέλος πάντων σε ό,τι μπορεί να μας εκθέσει και να μας φανερώσει στον άλλον. Με τον «ελεύθερο» έρωτα που καθιερώθηκε δεν μαθαίνει κανείς να αγαπάει. Το αποτέλεσμα είναι οι νέες αντιλήψεις μας για τον έρωτα να μας οδηγούν σε σύγχυση και αντίφαση. Οι άνθρωποι που δοκίμασαν όλη αυτή τη σεξουαλική ελευθερία παραπονιούνται για την έλλειψη συναισθήματος και πάθους. Όμως το πάθος, που είναι ένα στοιχείο του έρωτα που αρνηθήκαμε, γυρίζει από την απώθησή του για να ταράξει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου και φανερώνεται σε κάθε μας σχέση, μέσα από τη φροντίδα και την αφιέρωσή μας σε αυτή.
Η επιτυχία ενός γάμου ή μιας σχέσης δε μετριέται με την ποσότητα των οργασμών ή την τεκνοποίηση, αλλά με την ικανότητα του ζεύγους να εκφράσει, να εκδηλώσει και να προσφέρει ισορροπημένα την ψυχοσωματική του ενότητα, το γέννημα του έρωτα και της αγάπης τους. Γι’ αυτό χρειάζεται ο άνδρας και η γυναίκα να καλύψουν τη βαθύτατη ανάγκη τους για τρυφερό λόγο, απαλό χάδι και προπαντός, να αισθανθούν ήσυχα τη ζεστασιά της παρουσίας του άλλου, ακίνητοι και μαγεμένοι. Μαθητεύοντας τον έρωτα ως τον τρόπο να ζεις στη Χάρη και την Αγάπη του Θεού και προσδίδοντάς του ιερότητα, να διασφαλίσουν την ιερότητα της ίδιας τους της ζωής, βιώνοντας τη μεταμόρφωσή τους σε Θείες, Ουράνιες Υπάρξεις.
Σε αντίθεση με το σεξ, στον έρωτα επιθυμούμε να παραμείνουμε άγρυπνοι για να σκεπτόμαστε το αγαπημένο μας πρόσωπο, να θυμόμαστε, να δοκιμάζουμε, να ανακαλύπτουμε νέες πλευρές αυτής της εμπειρίας. Η ηδονή δεν συνίσταται στην εκτόνωση της έντασης, αλλά στη διατήρηση και αύξησή της. Επιδίωξη δεν είναι η ικανοποίηση και η χαλάρωση, αλλά η λαχτάρα και η διαρκής αναζήτηση κι εμβάθυνση, ο διακαής πόθος που οδηγεί στην ολοκλήρωση του ανθρώπου «παγιδεύοντάς τον» σε υπερβάσεις. Ο έρωτας διαρκώς υπερβαίνει όλες τις τεχνικές και αποδοκιμάζει κάθε «εγχειρίδιο» για το πώς και πού, πετώντας ανάλαφρος σε ύψη πέρα και πάνω από κάθε κανόνα. Αποτελεί μια στάση ζωής. Δεν μπορεί κανείς να είναι ερωτικός με έναν άνθρωπο και να μην είναι ερωτικός γενικά. Όταν αισθανόμαστε ότι κατέχουμε τον άλλον, ο έρωτάς μας γι΄ αυτόν έχει πεθάνει. Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, είναι αναζήτηση. Γιατί τον άλλον μπορούμε να τον συναντάμε ανεξάντλητα, βαθύτερα και ουσιαστικότερα
Όταν ερωτευόμαστε παραδίνουμε το κέντρο της υπάρξεώς μας. Από την προηγούμενη κατάστασή μας εκσφενδονιζόμαστε σε ένα κενό και αν και ελπίζουμε ότι θα φθάσουμε σε έναν καινούριο κόσμο, σε μια καινούρια ύπαρξη, ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι. Ο κόσμος εκμηδενίζεται, δεν ξέρουμε αν θα ξαναχτιστεί. Ο έρωτας είναι μια αναμφισβήτητη διακινδύνευση, είναι μια μορφή αυτοαπώλειας. Το να αγαπάς ολοκληρωτικά, φέρνει μαζί του την απειλή του εκμηδενισμού των πάντων. Το να αγαπάς είναι να ριχτείς σε μια περιπέτεια χωρίς καμιά εξασφάλιση. Και αυτήν την αβεβαιότητα και τον φόβο τον αισθανόμαστε τόσο όταν παραδινόμαστε στον έρωτα του ανθρώπου όσο και στον Έρωτα του Θεού. Η δυσκολία της προσευχής έχει να κάνει με αυτόν ακριβώς τον τρόμο.
Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της οικογένειας και των σχολείων μας, οδήγησε στην ταύτιση του έρωτα με τη γενετήσια λειτουργία, μα και σε μιαν αντίληψη ενός κατακτητή-εξουσιαστή κι ενός κατακτημένου-εξουσιαζόμενου ή σε ένα σκληρό φεμινισμό και συνεπακόλουθα σε αμέτρητες «ανθρωποθυσίες» απ΄ όπου κι αν το εκλάβει κανείς, αφού ισοπεδώνει μια τόσο προσωπική εμπειρία και πληγώνει ανεπανόρθωτα τόσο την ύλη όσο και το πνεύμα, τόσο το σώμα όσο και την ψυχή. Χρειαζόμαστε λοιπόν Ερωτική Παιδεία και όχι σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και για να την έχουμε, χρειάζεται πρώτα να ερωτευτούμε την παιδεία γιατί αυτή θα μας δώσει την αγωγή, τη μόρφωση, την πνευματική καλλιέργεια και τη φώτιση.
Οι δάσκαλοι, χωρίς αυτό να παρανοηθεί, θα πρέπει να γίνουν πιο ερωτικοί και να αισθανθούν το φλογερό εκείνο πάθος για το πρόσωπο του μαθητή, που είναι απαραίτητο για να μπορέσουν να του διδάξουν πραγματικά το μάθημα του έρωτα. Ίσως λοιπόν, η πραγματική ανάγκη αυτή τη στιγμή δεν είναι για παιδεία στον έρωτα, αλλά για έρωτα στην παιδεία. Χωρίς πάθος ο έρωτας αρρωσταίνει και πεθαίνει, δεν αναπτύσσεται Το έργο του έρωτα είναι να σκορπίζει την αγάπη στους ανθρώπους, να ενσπείρει το πνεύμα της ζωής. Όπου υστερεί η ζωή, ο έρωτας αυξάνεται και παρέχεται για να ζωογονήσει.
Αθήνα, 31-1-2010 Η πραγματική γνώση του έρωτα είναι το ίδιο του το βίωμα, και αυτό είναι το μόνο που πραγματικά μπορείς να μεταδόσεις σε κάποιον άλλον ως παιδεία, κι όχι κάποιο κείμενο ή διανοητική γνώση. Η αληθινή γνώση του έρχεται μέσα από τις σχέσεις των ανθρώπων κι αν δούμε τι είναι πραγματικά ο έρωτας, θα δούμε ότι όλες οι ουσιαστικές σχέσεις είναι ερωτικές, γιατί ο έρωτας είναι η βάση της ζωής, η ορμή προς ένωση, είναι το πάθος για τον άλλον ως πρόσωπο, όχι για τον άλλο ως αντικείμενο. Η ερωτική αυτή διαδικασία δεν είναι κάτι που σταματάει με μιαν εκτόνωση, στην πραγματικότητα δεν έχει τέρμα, δεν σταματάει ποτέ. Κινείται διαρκώς από δόξα σε δόξα, γίνεται όλο και πιο εκστατική, όλο και πιο αποκαλυπτική, αλλά ποτέ δεν εξαντλείται η δυνατότητά της για πληρότητα. Σε συγκλονίζει το εσωτερικό κάλλος του άλλου, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και η πνευματικότητά του. Ο έρωτας, όταν εκπληρώνει την πραγματική του φύση και σκοπό, είναι η ένωση δύο προσώπων και όχι δύο σωμάτων. Αυτός είναι η βάση κάθε αληθινής σχέσης και είναι μια διαδικασία που για τον άνθρωπο αρχίζει στη γη, για να φθάσει στον ουρανό. Γιατί ο Έρωτας του Θεού είναι ο τελικός του στόχος, αλλά δεν μπορείς να νοιώσεις το πάθος του όντως Έρωτος για το Θεό, χωρίς να το νιώσεις για τον άνθρωπο.
Η απομάκρυνση από αυτό που είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε, μας προκαλεί σκληρότητα και οργή. Είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς ματαίωσης των ευκαιριών που μας προσφέρει η φύση και η ζωή μας, για την ικανοποίηση αυτής της βαθιάς και κρίσιμης ανάγκης μας να συναντήσουμε πραγματικά τον άλλο. Αυτή η συνάντηση, που είναι η συνάντηση του όλου ανθρώπου με τον όλο άνθρωπο, είναι η μόνη γνήσια ερωτική εμπειρία, όπου η ερωτική ορμή δεν κλιμακώνεται για να φθάσει σε ένα αποκορύφωμα και τελικά να ξεθυμάνει.
Η παθολογία του έρωτα
(Στη μνήμη του Β. Ράιχ)
Η γεννήτρια όλης της ανθρώπινης ύπαρξης κινείται απ’ τη βίο (γενετήσια)ενέργεια. Μάθαμε επίσης πως ο καθολικός σωματικός σπασμός έχει σταματήσει να εμφανίζεται στον άνθρωπο, εξαιτίας της θωράκισης κάθε παιδιού που γεννιέται μέσα στην κοινωνία και πως μ’ αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος έκλεισε τη μόνη, αληθινά ισχυρή, ασφαλιστική δικλείδα της κοινωνικής αυτορύθμισης και τη μοναδική συναισθηματική πόρτα που οδηγούσε στην ίδια του τη φύση. Ο παραγωγικός παράγοντας, «εργατική δύναμη» αποτελεί βασικά μια εξιδανικευμένη σεξουαλική ενέργεια. Η σεξουαλική ενέργεια μπορεί να εξιδανικευτεί ως ένα ώριμο επίπεδο, αν συνεχιστεί για πολύ η εκτροπή της ενέργειας, η προαγωγή της εξιδανίκευσης μεταμορφώνεται στο αντίθετό της, σε μια διαταραχή της ικανότητας για εργασία.
Ο φόβος του θανάτου όμως κινητοποιεί βαθιά μέσα μας φόβο για την ζωή, φόβο για τον έρωτα: «έρωτα που δεν γονάτισες ποτέ στον πόλεμο, έρωτα που ορμάς και γεμίζεις την πλάση, κανείς δε σου γλιτώνει, μηδέ θνητός, μηδέ θεός αθάνατος». Έχει βαθιά επίγνωση ο έρωτας γι’ αυτό έχει στην φύση του την υπέρβαση του θανάτου και την θυσία όπου ξεπερνά το πρόσωπο και γίνεται υπέρ πολλών, τότε καθίσταται Αγάπη. Και αφού είναι ο έρωτας το εισιτήριο της αθανασίας του, αν το χάσει, εγκλωβίζεται στην θνησιγενή υλική φύση του. Ο έρωτας καταλύει τον χώρο, τον χρόνο και την μορφή, σε ένα κόσμο δίχως ταχύτητες όπου το εγώ και το εσύ χάνονται στην ενότητα της μίας Ψυχής που είμαστε. Η αληθινή αιτία της πτώσης του προπατορικού αμαρτήματος πρέπει να αναζητηθεί όχι στον έρωτα που είναι ενότητα και ζωή, αλλά στην αίσθηση της εξατομίκευσης, του διαχωρισμού, της κατάκρισης και της
ανευθυνότητας που κατά κανόνα εμφανίζεται ως μετάθεση ευθυνών
Η οργαστική επαφή συμβαίνει στον οργανισμό. Δεν «κατορθώνεται». Γίνεται μόνο μ’ ορισμένους άλλους οργανισμούς κι απουσιάζει στις περισσότερες περιπτώσεις. Γι’ αυτό αποτελεί το θεμέλιο της πραγματικής σεξουαλικής ηθικής. Βιοενεργετικά, ο οργασμός σημαίνει απώλεια της ατομικότητας του ανθρώπου μέσα σε μια διαφορετική διάσταση ύπαρξης. Ο φόβος των ανδρών για την κατάσταση του μη νου, της απώλειας του εγώ που συμβαίνει στη διάρκεια της οργασμικής εμπειρίας, της ερωτικής τρέλας, τους στέρησε τις οργασμικές εμπειρίες των τυχερών προπατόρων τους με τις ιέρειες της Σελήνης. Η σεξουαλική, ερωτική ενέργεια που είναι πρωταρχικής σημασίας για την εξέλιξη του ανθρώπου, όσον αφορά την διαχείρισή της, εάν δεν ανακυκλωθεί σωστά μέσω του έρωτα, τότε μολύνει με κάποιο τρόπο ενεργειακά
Η ηθική ρύθμιση της σεξουαλικής ζωής, απ’ την οικονομία της ιδιωτικής επιχείρησης και την αστική κοινωνία, βοηθιέται στο έργο της από σεξουαλικούς ανασχετικούς παράγοντες που δημιουργούνται στο άτομο απ’ την παιδική ηλικία και μετά. Οι ανασχετικοί αυτοί παράγοντες δημιουργούν μια ασυμβίβαστη αντίφαση: απ’ τη μία μεριά επιφέρουν ένα σεξουαλικό αποκλεισμό, που οφείλεται στην σεξουαλική απώθηση και κατά συνέπεια μια οξυμένη σεξουαλική επιθυμία. Απ’ την άλλη μεριά, επιφέρουν μια μετατροπή στην ψυχική δομή του ατόμου με μια μειωμένη ή εντελώς διαταραγμένη ικανότητα για ικανοποίηση. Η αντίφαση αυτή, η οποία αποτελεί μια αντίθεση ανάμεσα στην ένταση και την ικανότητα ευτυχίας της ικανοποίησης, που δε μπορεί ν’ αποτραπεί, παράγει μεταμορφωμένες αντιδράσεις της σεξουαλικής ενέργειας, με τη μορφή νευρώσεων, διαστροφών κι αντικοινωνικών μορφών σεξουαλικής συμπεριφοράς. Μας λένε ότι αν δεν
ήταν τόσο ακόλαστος, τόσο φιλήδονος, τόσο αμαρτωλός ο άνθρωπος, η γη θα ήταν ένας παράδεισος. Αισθάνεσαι κατάπληξη όταν διαπιστώνεις πως ένα σύστημα σκέψης που επέζησε χιλιάδες χρόνια, δεν έφτασε ποτέ να θέσει το ερώτημα: από πού προέρχονται οι ακόλαστες φιλήδονες και αμαρτωλές κλίσεις του ανθρώπου; Αν υπάρχουν από πάντα, αν είναι «απόλυτες», αν ο γιος του Θεού χρειάστηκε να πεθάνει πάνω στο σταυρό για να απελευθερώσει την ανθρωπότητα απ’ το μεγάλο της σφάλμα, τότε η δημιουργία του Θεού δεν μπορεί να έχει το βαθμό τελειότητας που θέλουν να της αποδίδουν.
Το πρόβλημα του αν ένα παιδί ζει τις πρώτες γενετήσιες συγκινήσεις του μέσα στην αγωνία ή χωρίς αυτήν δεν έχει να κάνει ούτε με την φιλοσοφία ούτε με την ηθική, μα με την ασφάλεια της κοινωνικής λειτουργίας. Σαν γιατρός, παιδαγωγός ή κοινωνικός λειτουργός δεν μπορεί κανείς να εκφράσει παρά μια και μόνη γνώμη κι όχι πέντε, πάνω στις σαδιστικές ή πορνογραφικές φαντασιώσεις που δημιουργεί ένας έφηβος κάτω από την πίεση της ηθικολογίας. Το να εμποδίσεις με κάθε τρόπο χιλιάδες γυναίκες να πεθάνουν από καρκίνο της μήτρας μόνο και μόνο γιατί τους επέβαλαν την εγκράτεια, γιατί χιλιάδες καρκινολόγοι αρνούνται να παραδεχθούν το ολοφάνερο ή δεν τολμούν να το δηλώσουν από κοινωνική μικροψυχία, δεν είναι πρόβλημα φιλοσοφικό μα αναγκαιότητα κοινωνική και προσωπική. Μία φιλοσοφία που επιμένει να εξυμνεί την καταπίεση των ζωικών λειτουργιών των παιδιών και των εφήβων, είναι μια δολοφονική φιλοσοφία.
Περιβάλλεται από ένα θώρακα συναισθηματικής ακαμψίας που αντανακλάται και στη σωματική του στάση και υγεία. Κάθε ερωτική ορμή βρίσκει τον δρόμο της φραγμένη από το τείχος της «θωράκισης». Έτσι για να εκφραστεί είναι αναγκασμένη να τρυπήσει με βία το τείχος αυτό μεταβαλλόμενη αναπόφευκτα σε σκληρότητα και μίσος. Η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι άρρωστες σχέσεις, η διαρκής μη ικανοποίηση είναι πλέον φυσικά επακόλουθα. Η «θωράκιση» εμποδίζει τις θεμελιακές οργανικές αισθήσεις και επομένως και κάθε αληθινή αίσθηση ευεξίας. Η αίσθηση του ίδιου μας του σώματος είναι ανύπαρκτη και μαζί με αυτήν και η αυτοπεποίθηση. Τις αισθήσεις μας αντικαθιστούν οι «θεατρινισμοί» και το «ψευτοφιλότιμο». Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος σχίζεται σε δύο αντιφατικές οντότητες: το σώμα από την μια πλευρά και την ψυχή και το πνεύμα από την άλλη.
Η οργόνη κυλάει αρμονικά στην «πλάτη» κάθε έμβιου οργανώματος. Με την σεξουαλική διέγερση αρχίζει να διεγείρεται για να ξεφύγει από την ζωική μεμβράνη. Αυτό γίνεται εφικτό με
ένωση και σύντηξη με ένα δεύτερο οργανισμό με τέτοιο τρόπο ώστε η κατεύθυνση της διέγερσης του δεύτερου οργανισμού να ταυτίζεται με την κατεύθυνση των οργανοκυμάτων στον πρώτο. Οι προοργασμικές κινήσεις του σώματος, αλλά κυρίως οι οργασμικοί σπασμοί, αντιπροσωπεύουν έντονες προσπάθειες των απελευθερωμένων κυμάτων οργόνης των δύο οργανισμών να έρθουν σε σύντηξη μεταξύ τους, να επεκταθούν ο ένας μέσα στον άλλον.
Στις γυναίκες που έχουν οργασμούς κλειτοριδικούς υπάρχουν έντονες ψυχικές αντιορμές προερχόμενες από ένα σύμπλεγμα αρσενικότητας που αντιτίθεται στην εγκατάλειψη στον αρσενικό σύντροφο. Αν αυτές οι τελευταίες είναι αρκετά δυνατές αποκλείουν ένα μέρος της λιμπιντικής επιθυμίας από την συμμετοχή στην οργαστική απεκφόρτιση και οδηγούν συχνά σε συγκρούσεις πριν, στην διάρκεια ή μετά την σεξουαλική πράξη.
Μέσα στην καταστροφική του αντίθεση προς τη ζωή, ο θωρακισμένος οργανισμός επιτίθεται σε ότι βρει μπροστά του, καταπατώντας έτσι τις ιδιότητες που καθώς λέει ο ίδιος αποτελούν το ιδανικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστροφικό του μίσος κατευθύνεται πρώτα απ’ όλα – αποκλειστικά θα μπορούσαμε να πούμε– ενάντια στις αυθεντικές και πλούσιες εκδηλώσεις της ζωής, ενάντια σ’ ό,τι μέσα στη ζωή είναι αυθορμητισμός, δόσιμο ενθουσιασμός, ορμή, μεθύσι, τρέλα. Το πρώτο του θύμα είναι πάντα ο αυθορμητισμός και η ελευθερία στο σωματικό τομέα. Προφασιζόμενος λόγους ιδεαλισμού ή υγιεινής, ο θωρακισμένος οργανισμός πνίγει κάθε αυθόρμητη εκδήλωση της ζωής στον εαυτό του και στους άλλους. Ο θωρακισμένος άνθρωπος μπορεί να παρουσιάζεται διαλλακτικός σε όλες τις καταστάσεις, μπορεί μάλιστα να είναι γοητευτικός, αξιαγάπητος, εξυπηρετικός. Μα μόλις βρεθεί απέναντι σ’ ένα ζωντανό οργανισμό που λειτουργεί δίχως θωράκιση, η πρώτη του αντίδραση είναι η οργή.
Η ταύτιση του έρωτα με το υπερβατικό, τόσο φυσική για τους αρχαίους Έλληνες που τον
αποκαλούσαν «δαίμονα», προκαλεί έντονη αντίδραση και ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να παρακάμψει ή να αρνηθεί όλη αυτή την περιοχή. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έτσι ευνουχίζει τον έρωτα, αποστερώντας από τον εαυτό του τις ίδιες τις πηγές της γονιμότητάς του. Γιατί το ακριβώς αντίθετο του δαιμονικού δεν είναι η ασφάλεια της λογικής και η ήρεμη ευτυχία, αλλά η επιστροφή στο άψυχο. Ο δαίμων για τους αρχαίους Έλληνες είναι μια εσωτερική φυσική ορμή, από την
οποία πηγάζει η δημιουργική δύναμη του ποιητή, του καλλιτέχνη, του μύστη, όπως επίσης η δύναμη της αγάπης του εραστή. Ο Πλάτων ισχυριζόταν ότι μια θεία μανία καταλαμβάνει τον δημιουργικό άνθρωπο. Αυτό που αποκαλούν δαίμονα οι αρχαίοι Έλληνες είναι η ενέργεια του Θεού μέσα στον άνθρωπο, που είναι μια ώθηση που δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά αντίθετα, γίνεται πεδίο άσκησης αυτής της ελευθερίας. Γι’ αυτό και μπορεί ο άνθρωπος αυτή την ώθηση να τη χρησιμοποιήσει τόσο για την πραγματοποίηση του καλού, όσο και του κακού. Στους αποστόλους και τους μάρτυρες η ορμή αυτή γίνεται πνευματική μέθη. Σε άλλους γίνεται λαγνεία, οργή και δίψα για δύναμη. Η ορμή αυτή μπορεί να γίνει είτε δημιουργική είτε καταστρεπτική και προφανώς δεν αναφέρεται σε μια θεμελιακή, αρχετυπική λειτουργία της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι μια υπαρξιακή πραγματικότητα στον άνθρωπο. Είναι η ορμή σε κάθε ανθρώπινο ον να πραγματώσει το σκοπό της ύπαρξής του, να συνεχίσει και να αυξήσει τον εαυτό του.
Όταν η ορμή αυτή διαστρέφεται, γίνεται επιθετικότητα, εχθρότητα, σκληρότητα, όλα εκείνα που προέρχονται από μας και μας προκαλούν φρίκη και που τα απωθούμε ή τα προβάλλουμε στους άλλους. Αλλά είναι και η άλλη όψη της ίδιας ορμής που δίνει δύναμη σε κάθε δημιουργικότητα. Ολόκληρη η ζωή είναι μια ροή ανάμεσα στις δύο όψεις αυτής της εσωτερικής ορμής.
Η οργαστική λειτουργία πρέπει να είναι ένα αναπόσπαστο μέρος –και πολύ βασικό σε εκείνον– του κόσμου της φύσης. Περιέχει με ξεκάθαρη μορφή κάθε βασική λειτουργία όλης της ζωντανής ύλης: ένταση, χαλάρωση, φόρτιση και εκφόρτιση καθώς επίσης και τις δυο θεμελιακές κατευθύνσεις της ροής της νευροφυτικής διέγερσης, που θα χρειαστούν παραπέρα προσεκτική επεξεργασία. Η οργαστική εκφόρτιση γεννάει ένα αίσθημα ηδονής και συγχώνευσης με το ερωτικό αντικείμενο, η παρεμπόδισή της οδηγεί σε άγχος και σε ένα αίσθημα απομόνωσης. Κρατάει το κλειδί για την κατανόηση του προβλήματος ζωή -νους. Τρία στοιχεία είναι απαραίτητα για να σχηματιστεί μια νεύρωση: Η εξωτερική αποστέρηση. Η καθήλωση της λίμπιντο και οι Ψυχικές συγκρούσεις. Η ανάπτυξη του εγώ πραγματοποιείται παράλληλα μ’ αυτήν της λίμπιντο και το ένα επηρεάζει το άλλο. Αν η λίμπιντο είναι καθηλωμένη σε ένα σημείο, δυο δυνατότητες παρουσιάζονται: 1) το εγώ υποχωρεί και έχουμε σαν αποτέλεσμα την διαστροφή ή τον παιδισμό, 2) το εγώ δεν υποχωρεί, δημιουργείται σύγκρουση, απώθηση της λίμπιντο και τελικά νεύρωση. Η γυναίκα είναι σύζυγος αυτού ο οποίος την αγαπά, κι ο τύραννος που τους χωρίζει, χωρίζει αυτό που ο Θεός θέλει να ενώσει, γιατί ο Θεός είναι η αγάπη. Κι όταν η γυναίκα αφήνεται σε εκείνον ο οποίος δεν αγαπά, διαπράττει μοιχεία.
Σε βιοενεργειακό επίπεδο διαφορετικά πράγματα κινητοποιούνται στο ορμονικό σύστημα και τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες ανάλογα τις επιλογές μας. Παραδείγματος χάρη, ο θωρακισμένος άνθρωπος που φοβάται τον έρωτα και η αγάπη τον κάνει να αισθάνεται άβολα, έχει σαφέστερα σοβαρό πρόβλημα, όχι μόνο με τον εαυτό του, αλλά και με τους άλλους και ως εκ τούτου και με το Θεό. Ζει το αντίθετο του «Αγαπάτε Αλλήλους». Επηρεάζεται κυρίως από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, τον ερπετοειδή εγκέφαλο και τον κερκοφόρο όπου κινείται το σύστημα τιμωρίας και ανταμοιβής και εκκρίνονται ορμόνες αντίστοιχες με το αίσθημα της οδύνης ή της ηδονής. Εκεί βασίστηκε η διδαχή μη κάνεις στους άλλους ότι δεν θα ήθελες να κάνουν εκείνοι σε σένα. Σήμερα αποτελεί μάθημα πνευματική διάκρισης για το πώς η λεπτοφυής πλάνη επηρεάζει την διάνοια, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας μέσα από ένα σύστημα ιδεών που μοιάζουν σωστές.
Αντίθετα από το σιωπηλό διαλογισμό ο Λόγος της προσευχής συνδέεται με τον πρόσθιο εγκέφαλο και τη λειτουργία του εξανθρωπισμού και μιας δημιουργικής νοημοσύνης που καλλιεργείται με στάση συμμετοχής και συνυπευθυνότητας δρώντας παρεμβατικά και βάση της στάσης νου που δίδαξε ο Χριστός «Κάνε στους άλλους ότι θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι σε εσένα». Μιλάμε για δυο διαφορετικούς τρόπους ζωής, σε δυο διαφορετικούς κόσμους.
Η οικειοποίηση της πνευματικής εμπειρίας και η μη ανακύκλωσης της αποτελεί πνευματικό αυνανισμό. Το τμήμα αυτό του εγκεφάλου συντηρείται από τον κατώτερο νου ή διάνοια και χαρακτηρίζεται από την απουσία Λόγου, με την έννοια της δόνησης που γειώνεται στην γη ως ήχος, όχι άναρθρος αλλά ως Λόγος του Άνω Θρώσκωντος δηλαδή του ανθρώπου για τον οποίο γράφτηκε «Θεοί Εστέ». Έτσι η δύναμη μετουσίωσης του Λόγου κινητοποιείται ξεκάθαρα στην Προσευχή ενώ απουσιάζει από τον διαλογισμό κατά τον οποίον λειτουργούμε με αποστασιοποίηση και αποενοχοποίηση, ενεργοποιώντας μια βαθύτερη δέσμευση. Αυτή η οικειοποίηση Φωτός στην πράξη τροφοδοτεί τον υποκριτικό εωσφορικό εαυτό, που χαρακτηριστικό του είναι η έλλειψη σεβασμού προς το Λόγο και τη Ροή του, «αυτό που οι αρχαίοι φιλόσοφοι ονόμαζαν αισχρόν». Εάν δεν εμπεριέχεται η λειτουργία του διαλογισμού στην προσευχή ή η προσευχή μέσα στον διαλογισμό αν δεν βαπτίζεται ο νους μες την καρδιά, απλά τροφοδοτούμε τις ψευδαισθήσεις μας.
Δεν μπορεί κανείς να ενωθεί με τον Εαυτό του τόσο άμεσα και αποκαλυπτικά, όσο μέσα από το δρόμο του ζεύγους. Δεν είναι τυχαίο που με διάφορους τρόπους αιώνες τώρα η πλάνη του κατεστημένου χτυπάει τα ζεύγη. Θεωρούμε φυσιολογικό την διαμάχη των δύο φύλων, ενώ είναι αφύσικο, διότι όσο συντηρείται αυτή η διαμάχη, συντηρείται η ρίζα του πολέμου στους ανθρώπους. Το ζεύγος εξελίσσεται γρηγορότερα από τον ένα όπως και πνευματικά η ομάδα εξελίσσεται γρηγορότερα από το ζεύγος. Ο κοινός πνευματικός στόχος, ο κοινός δρόμος και η κοινή κοσμοθεωρία αποτελούν τα βασικότερα θεμέλια της συμβίωσης και του γάμου.
Εάν ο καθένας σε μια σχέση περιμένει να ολοκληρωθεί μεταθέτοντας την ευθύνη αυτή στον άλλον, τότε οδηγείται στην αποτυχία του. Ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη, για τον εαυτό του, της ολοκλήρωσης. Κι έτσι τα μέλη της σχέσης να μοιράζονται αυτή την ολοκλήρωση με την οποία ασχολούνται. Χωρίς να ρίχνουν το βάρος και την ευθύνη στον άλλον. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον περισσότερο από ότι αγαπάς τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα αγαπάς τον άλλον όσο και με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια ποιότητα, ανάλογα με την αγάπη που έχεις για τον εαυτό σου. Στο τέλος, αντί να βρουν τον εαυτό τους σε μια σχέση, τον χάνουν. Κι αυτό γιατί η αγάπη δεν επιβάλλεται, όπως και ο σεβασμός. Η αγάπη εμπνέεται. Με τον ίδιο τρόπο σε κάθε σχέση, πρώτα χάνεται η εκτίμηση και ο σεβασμός και έπειτα η αγάπη, όπως δείχνουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα πρώτα έχει χαθεί η αγάπη κι αργότερα εγκαταλείπει και ο σεβασμός και η εκτίμηση. Τότε χαλάει και η φιλία που χτίζεται και θεμελιώνει τη σχέση.
Όταν εγκαταλείπει κάποιος ένα κομμάτι του εαυτού του χάρη μιας σχέσης, το ζητούμενο είναι να ολοκληρωθεί μέσα από αυτήν και συχνά νοιώθει ότι αυτός κάνει θυσία, καταλήγει σε απογοήτευση. Αισθάνεται λιγότερο ευτυχισμένος από ότι όταν ήταν μόνος του. Όταν δεν είχε μεταθέσει δηλαδή την ευθύνη της ολοκλήρωσής του σε έναν άλλον, σε μια σχέση. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση προδίδεται όταν κανείς προδώσει τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα πρώτα πληγώνουμε τον εαυτό μας κι έπειτα τον άλλον. Δε σεβόμαστε τα συναισθήματά μας, δε σεβόμαστε τον εαυτό μας και το ίδιο ανακυκλώνουμε και με τον άλλον. Γιατί ο καθένας μας αγαπάει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Είναι λάθος να αποδέχεσαι παθητικά την εκμετάλλευση, την τυραννία, την υποδούλωση. Όλες όμως αυτές οι παρανοήσεις, όλες αυτές οι αρνητικότητες και η δυστυχία, προέρχονται από λανθασμένες τοποθετήσεις, από λανθασμένες ιδέες.
Ο Έρωτας είναι το βίωμα, η Αγάπη είναι η συνειδητοποίηση. «Η μόνη ανηθικότητα είναι η έλλειψη αγάπης». Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι οι εραστές που έχουν την ικανότητα να παίζουν μεταξύ τους, σαν παιδιά. Ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι είναι η μεγαλύτερη ευτυχία της ύπαρξης. Η ευτυχία φαίνεται πως είναι φτιαγμένη για να μοιράζεται και η χαρά που τη μοιράζεσαι είναι διπλή χαρά. Η φιλία βρίσκεται μεταξύ του έρωτα και της Αγάπης. Ο έρωτας είναι τυφλός, ενώ η φιλία κλείνει τα μάτια της. Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα στους φίλους είναι οι σιωπές. Ο αληθινός φίλος σου θυμίζει κάτι όμορφο που δεν έχεις ζήσει ακόμα. Είναι σαν να έχει έλθει μαζί σου από το αύριο. Οι φίλοι έχουν αναμνήσεις από το μέλλον.
Η απάντηση στη συνολική κρίση που διέρχεται ο πλανήτης βρίσκεται μέσα μας! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΛΥΣΗ.
Η μύηση του έρωτα
Η ευτυχία κατά τον Αριστοτέλη είναι να ζει κανείς σε αρμονία με το δαίμονά του. Το δαιμονικό είναι η φωνή της γεννητικής διαδικασίας μέσα στο άτομο. Το δαιμονικό σχετίζεται με τον έρωτα κι όχι με τη λίμπιντο ή το σεξ. Ο έρωτας είναι η δύναμη που στέκεται ενάντια στο ένστικτο του θανάτου και μάχεται για ζωή. Ο δαίμων μάχεται ενάντια στο θάνατο και δεν δέχεται χρονικά όρια για τη ζωή. Διαχωρίζουμε το δαιμονικό σε καλό και κακό κι έτσι έχουμε ένα αμέτρητο πλήθος πνευμάτων που χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα, τους διαβόλους και τους αγγέλους.
Στη συνέχεια διαχωρίζονται σε καλά και κακά η δημιουργία και τα δημιουργήματα του Θεού. Και τέλος γίνεται απαραίτητη η ύπαρξη ενός δεύτερου θεού, δημιουργού των κακών δημιουργημάτων. Αυτός ο διαχωρισμός, η δια-βολή της ορμής της ζωής που είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, είναι το πρώτο βήμα για την ολοκληρωτική εξουδετέρωσή της και η εξουδετέρωση αυτής της ορμής ζωής, που είναι ο κύριος στόχος του διαβόλου και που γι’ αυτό
ακριβώς αποκαλείται διά-βολος, φαίνεται να είναι και η κύρια επιδίωξη μιας υποτιθέμενης «ευσέβειας». Πολλών «ευσεβών» ανθρώπων η σημαντικότερη επιδίωξη είναι η ολοκληρωτική εξουδετέρωση αυτής της ορμής, γιατί σαν πεδίο ελευθερίας που είναι, μπορεί να γίνει
αφορμή για κακή χρήση της ελευθερίας. Επειδή το δώρο της ζωής του Θεού περιλαμβάνει και τον κίνδυνο της κακής χρήσης του, αρνούνται αυτό το ίδιο το δώρο της ζωής και έτσι αρνούνται και την ορμή του έρωτα, για να αποφύγουν το ενδεχόμενο να τη διαστρέψουν και τελικά γίνονται οι πιο αφοσιωμένοι υπηρέτες του διαβόλου. Γιατί τι άλλο θέλει ο διάβολος από τη ματαίωση της ζωής;
Στην εποικοδομητική έκβασή του το δαιμονικό είναι η ορμή να απλώσει κανείς το χέρι του προς τους άλλους για να δημιουργήσει, να εκπολιτίσει, να αυξήσει τη ζωή με τον έρωτα. Είναι η χαρά και η έκσταση που μας δίνει η γνώση ότι μπορούμε να έχουμε μια εποικοδομητική επιρροή στον πλησίον μας, ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην ανάπτυξή του και να έχουμε μια σημαντική παρουσία στη ζωή του. Είναι ο τρόπος με τον οποίο βεβαιωνόμαστε ότι έχουμε αξία. Ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει αυτή την ορμή για να γεφυρώσει τη διαχωριστικότητα και να μπορέσει να ενωθεί με τον άλλο. Ο έρωτας συνταράσσει την ανθρώπινη ύπαρξη και μας κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση γιατί δε γνωρίζει στάση, είναι ροή, γι΄ αυτό κι αφήνει πίσω του τη νιρβάνα, την
άπνοη ειρήνη. Το δαιμονικό βάζει τον άνθρωπο σε μια περιπέτεια, αλλά αυτή η περιπέτεια είναι η περιπέτεια της ζωής του και όταν κανείς την αποφεύγει, ουσιαστικά αρνείται να ζήσει.
Η έσχατη πλάνη είναι να λειτουργεί κανείς με την έπαρση ότι είναι εντελώς απαλλαγμένος από οποιαδήποτε πλάνη. Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι να γνωρίζεις τον εαυτό σου, το Δελφικό «Γνώθι σαυτόν», δηλαδή η «επίγνωση εαυτού», και αυτό ακριβώς πρέπει να καλλιεργείς και να προσέχεις, γιατί το να γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου είναι ο σκοπός της καλλιέργειας των αρετών. Το δαιμονικό είναι η σχέση του όντος με το όντως Ον στο οποίο συμμετέχει. Είναι το βασικό στοιχείο του έρωτα που λειτουργεί σαν καταλύτης στην αυτοσυνείδησή μας οδηγώντας μας σε συνεχή διλήμματα. Η εμβάθυνση και η διεύρυνση της συνείδησής μας δεν συνίσταται στη λύση αυτών των διλημμάτων, αλλά στην αντιμετώπισή τους με τρόπο που θα οδηγήσει σε προσωπική και διαπροσωπική ανάπτυξη.
Αν θάψουμε το δαιμονικό, θα δούμε αυτές τις δυνάμεις να επιστρέφουν για να μας αρρωστήσουν. Ενώ αν το αντιμετωπίσουμε θα αναγκασθούμε να αγωνισθούμε για ένα βαθύτερο επίπεδο συνείδησης, έτσι ώστε να μην κατακλυσθούμε από απρόσωπες δυνάμεις. Τότε οι Ερινύες αλλάζουν όνομα και γίνονται Ευμενίδες, που σημαίνει φορείς Χάριτος. Έτσι φτάνουμε στο υπέρτατο νόημα του δαιμονικού, σε διάλογο. Τι εννοούσαν οι αρχαίοι με τον Λόγο, που έχει τόση δύναμη πάνω στο δαιμονικό; Αναφέρονταν στο Λόγο, την έλλογη δομή της πραγματικότητας, που είναι η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί μορφή, γλώσσα και διάλογο. Ο Λόγος αποκαλύπτει το δαιμονικό, το ωθεί να έλθει στο φως όπου μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε άμεσα δίνοντας στον άνθρωπο δύναμη πάνω του.
Ο Λόγος μεταδίδεται στις αρχικές δυνατές μορφές του με τα σύμβολα και τους μύθους. Ο μύθος είναι ένας τρόπος θεωρήσεως από τον άνθρωπο, του εαυτού του και του σώματός του σε σχέση με τον κόσμο. Αν δεν μετατοπίσω το νου μου, δεν θα αλλάξω την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, το μύθο μου για τον εαυτό μου, δεν θα έχω την ευκαιρία για μια βαθύτερη αυτογνωσία των δυνατοτήτων μου για ολοκλήρωση στη ζωή μου, και δεν θα επιτύχω τίποτε που μπορεί δίκαια να αποκληθεί ίαση, προσφορά κι αποκατάσταση.
Το δαιμονικό αρχίζει απρόσωπο και ωθούμαστε από τη δύναμη των γονιδίων και της τυφλής ορμής. Το δεύτερο στάδιο συνίσταται σε μια εμβάθυνση και διεύρυνση της συνείδησης, με τα
οποία κάνουμε τις δαιμονικές ορμές προσωπικές. Το τρίτο στάδιο συνίσταται σε μια πιο ευαίσθητη κατανόηση του σώματος και του νοήματος του έρωτα στην ανθρώπινη ζωή. Έτσι το δαιμονικό μας ωθεί προς το Λόγο, κι όσο περισσότερο αφομοιώνουμε αυτές τις ωθήσεις, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε και ζούμε με μια οικουμενική δομή και μια υπερβατική διάσταση την πραγματικότητα. Αυτή η κίνηση προς το Λόγο είναι υπερπροσωπική. Έτσι κινούμαστε από μια απρόσωπη, μέσα από μια προσωπική, σε μια υπερπροσωπική, θεϊκή διάσταση αυτοσυνείδησης.
Στη διδασκαλία του Χριστού δεν υπάρχει κάτι που να υπαινίσσεται κάποια σύγκρουση πνεύματος και ύλης. Οι πατέρες της Εκκλησίας μάλιστα, διδάσκουν ότι η ενσάρκωση του Θείου Λόγου θα ελάμβανε χώρα ακόμη και αν δεν μεσολαβούσε η πτώση, γιατί με αυτήν ο άκτιστος Θεός θέλησε να προσλάβει το κτιστό και να του δώσει κατά χάρη ότι έχει εκείνος κατά φύση. Αυτή η χριστιανική διδασκαλία για την ύλη υπερβαίνει απροσμέτρητα κάθε προηγούμενο και ανυψώνει την ύλη σε σημείο ανυπέρβλητο.
Για την ιουδαϊκή παράδοση ο άνθρωπος είναι μια ψυχοσωματική ενότητα, αδιαίρετη και
αδιάσπαστη. Οι Γραφές δεν λένε ότι εδόθη στον άνθρωπο ψυχή, αλλά ότι έγινε ψυχή ζώσα, και με τη λέξη ψυχή αναφέρεται σε ολόκληρο τον άνθρωπο και όχι σε κάποια αόριστη πνευματική οντότητα. Ο Χριστός αναφέρεται στον έρωτα, αντιμετωπίζοντας με πολύ επιείκεια τις ερωτικές παρεκτροπές για τις οποίες κάνει λόγο, και όπως κάνει με κάθε ανθρώπινη αμαρτία, ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για την εσωτερική διάθεση και το κίνητρο, παρά για την εξωτερική συμπεριφορά. Από την προχειρότερη ανάγνωση του ευαγγελίου γίνεται σαφές ότι ο Χριστός, ούτε πίστευε ότι η μεγαλύτερη ανθρώπινη αμαρτία συνδέεται με τον έρωτα, ούτε θεωρούσε αμαρτωλό τον έρωτα, αλλά ότι γι’ αυτόν αμαρτία είναι η έλλειψη αγάπης για το Θεό και τον άνθρωπο και ότι η οποιαδήποτε ανθρώπινη εκδήλωση ή ενέργεια είναι αμαρτωλή, όταν δεν είναι έκφραση αγάπης. Αλλά η στάση του Χριστού έναντι του έρωτα δεν εξαντλείται σε αυτά, γιατί ο Χριστός μέσω του «Αγαπάτε Αλλήλους», οδηγεί τον έρωτα στον προορισμό του, που είναι η ελεύθερη αναζήτηση και συνάντηση του άλλου και η ελεύθερη ένωση με αυτόν, κι όχι αυτή που υπαγορεύουν τα διάφορα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα.
Ο Έρωτας μας μαθαίνει να ελευθερωνόμαστε απ’ τον εγωισμό και την ατομικότητά μας, βάζοντας προτεραιότητα στον σύντροφό μας αρχικά κι έπειτα στους άλλους ανθρώπους σε μια εξελισσόμενη κίνηση κατάθεσης του ίδιου μας του εαυτού, υπακούοντας στην Αγάπη που ως επιτακτική ανάγκη πλέον βιώνεις. Η πρώτη μύηση που μας παρέχει, είναι η ερωτική προσήλωση προς ένα «ωραίο πρόσωπο, καλό κ’ αγαθό». Η ψυχή αναζητά το ταίρι της κι ανοίγει τα φτερά της προς τον ήλιο του πνεύματος ν’ αναζητήσει την αγάπη για να γίνουν Μία Ενότητα. Κι όσο η ψυχή-γυναίκα φανερώνεται, τόσο ο άντρας-πνεύμα έλκεται να ενωθεί μαζί της. Η αρχική ορμητικότητα σιγά-σιγά μεταφράζεται σε σταθερότητα, και η ισορροπία κι η αρμονία εγκαθίσταται, για να εκφραστεί με όλους τους τρόπους η ανυπέρβλητη δύναμη της Αγάπης τους. Έτσι το ζεύγος καλλιεργεί κι αναπτύσσει τις ποιότητες εκείνες της ψυχής που δομούν το «ήθος» του έρωτα που χαρακτηρίζει μια υγιή σχέση. Γίνεσαι εσύ η προσφορά, ο άρτος και ο οίνος που κοινωνάει ο άλλος κι ο καθένας Άγιο Δισκοπότηρο για όλους. Κι έτσι ο γάμος τους είναι Μυστήριο που περικλείει κι όλα τ’ άλλα Μυστήρια, γιατί καθίσταται το Μυστήριο της Ενότητας των πάντων.
Η δεύτερη μύησή του, είναι ο Έρωτας προς όλα τα ωραία πρόσωπα, διότι όλα είναι αδελφωμένα στην κατοχή του Κάλλους! Τον αναγνωρίζεις παντού, γιατί είναι η ίδια η λειτουργία της ζωής μέσα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ον, στους πλανήτες και τα ηλιακά συστήματα, είναι η δύναμη που θέτει σε κίνηση τους κόσμους. Μες στο σφρίγος της νιότης του δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, παρά προσφέρει τον εαυτό του χωρίς να τον κατέχει, κι έτσι είναι άχρονος, αθάνατος, ελεύθερος κι αδιάβλητος. Εξουσιάζεται μόνο απ’ την Αγάπη και καρποφορεί ως η πιο γόνιμη εμπειρία της ζωής, προσφέροντάς σου το μεγαλείο της αποκάλυψης κι εμβάθυνσης του εαυτού σου μα και της ίδιας της ύπαρξης.
Στον τρίτο βαθμό της μύησης, στην ψυχή αποκαλύπτεται η ίδια απόλυτη αξία του Ωραίου σε κάθε επί μέρους ωραίο. Όλες οι γυναίκες κι όλοι οι άντρες που είμαστε, ενώνονται σε αυτόν τον Έρωτα, γιατί περικλείει τα πάντα, όλη την πορεία του ανθρώπινου γένους. Κάθε ανάγκη, ασθένεια κι έλλειψη έχει πληρωθεί και απορροφηθεί από την ενότητα και την Αγάπη, γι’ αυτό και δεν υφίσταται πλέον. Υπάρχει μόνο Η Ζωή. Αυτή η Αγάπη σε ζει, μέσα της υπάρχεις, ανασαίνεις, δημιουργείς. Μέσα σε αυτόν τον έρωτα, γεννάς έρωτα γιατί συνεχώς τον προσφέρεις χωρίς να τον κατακρατάς. Κι αν αυτή η αγάπη σου θυμίζει τον τρόπο που αγαπάς και δίνεσαι στο Θεό και στο Έργο Του, ναι, το ίδιο είναι, δεν έχει διαφορά. Ο Έρωτας αναγνωρίζει το Θεό μέσα σου και στα πάντα και τον αναδύει, τον φανερώνει, εξαγνίζει κι εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Ευλογεί τα πάντα κι εξουσία αναγνωρίζει μόνο στην Αγάπη, γι΄ αυτό αρνείται να υπηρετήσει το εγώ, την προσωπικότητα, την πλάνη, γιατί είναι από τη φύση του ελεύθερος και χωρά μόνο στην Ελευθερία του Θεού. Είναι ανυπάκουος σε κάθε περιορισμό, κοινωνικό, ηθικό, θρησκευτικό ή προσωπικό, που δεν εναρμονίζεται με την Μητέρα Αγάπη.
Στην τέταρτη μύησή του, η ψυχή αντικρίζει το Ωραίο ως κάτι απόλυτο, ως Ιδέα. Η Ψυχή περιάγεται προς το απόλυτο Είναι! Είναι Έρως και Λόγος! Η αδιαίρετη ενότητα του Παντός. Μέσα από την εκδήλωσή του γνωρίζουμε το Θεό, τον άνθρωπο και την ενότητά τους.
Ο Έρωτας αφομοιώνει τα πάντα δίνοντας τα πάντα και μας μαθαίνει πως για να τα διεκδικούμε όλα πρέπει να τα προσφέρουμε όλα. Έτσι σε μεταμορφώνει, γιατί σε ωθεί να ξεπερνάς κάθε περιορισμό σου, εγωισμό ή μικρότητα και τείνεις να ενωθείς με το Όλον. Σου γεννά μιαν ανώτερη δίψα για εκείνο το θρησκευτικό βίωμα της ψυχής που με κατάνυξη προσκυνά το πνεύμα εντός της. Κι έχοντας συνείδηση της Θεϊκότητάς του σε οδηγεί να υπερβαίνεις συνεχώς τον εαυτό σου, ανακαλύπτοντάς τον. Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, είναι αναζήτηση. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάθε ένας είναι ένα αδιαχώριστο μέρος του Εαυτού μας και οι εκδηλώσεις μας να είναι γεμάτες σεβασμό και αγάπη, φροντίδα κι αφοσίωση. Κι αυτός είναι ο δρόμος της ελευθερίας γιατί φέρνει ευδαιμονία, ευημερία, ευτυχία κι αφθονία στις υπάρξεις μας.
Ο έρωτας έχει την ιδιότητα να ενδύεται τις ποιότητές μας και να τις φέρνει στην επιφάνεια, έτσι ώστε να τις βλέπουμε και να τις αλλάζουμε, γιατί είναι δύναμη αλλαγής και αναγέννησης. Ωθεί τον άνθρωπο να αγωνιστεί για να γευτεί τον έρωτα τον ανθρώπινο μα και το Θείο, γιατί αυτή τη μνήμη του ξυπνά. Ως τέκνο Εκείνου που η Αγάπη Του είναι τόσο μεγαλειώδης και ανείπωτη, αναζητά να Τον ανταμώσει και να ενωθεί μαζί Του. Ο απόλυτος Έρωτας και η Αγάπη είναι η αιτία της δημιουργίας του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος είναι ο έρωτας του Θεού και ο Θεός είναι ο έρωτας του Ανθρώπου και η μόνη ανηθικότητα είναι η έλλειψη Αγάπης. Η Δύναμη του Κόσμου των Ιδεών είναι συνυφασμένη με τη δύναμη του Έρωτα να δημιουργήσει. Η πράξη της δημιουργίας της μορφής και της ζωής από το χάος και της ζωογόνησης του ανθρώπου, απαιτεί ένα πάθος που υπερβαίνει τη διάνοια και τον ανθρώπινο σχεδιασμό. Ο γνήσιος έρωτας γίνεται το πέρασμα μέσα από το οποίο ο εραστής συναντά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία. Μαθαίνει να θεωρεί το κάλλος της ψυχής άξιο μεγαλύτερης τιμής από το σωματικό και στη συνέχεια ανακαλύπτει και εκτιμά το κάλλος της σοφίας και της πνευματικής δημιουργίας, έως ότου συναντήσει το κάλλος στο οποίο απέβλεπαν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες, που είναι αιώνιο, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, που είναι από κάθε άποψη ωραίο και παντού και πάντοτε και για όλους. Σαν κάτι που υπάρχει αυτοτελές ενιαίο και αιώνιο, στο οποίο όλα τα άλλα ωραία μετέχουν. Με αυτόν τον τρόπο ο Έρωτας ως Μύστης και Μυσταγωγός κοινωνεί τον άνθρωπο με την Αγάπη Θεό ως Ένα μαζί Της.
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ
Η Αγάπη είναι το ύστατο ταξίδι της ανθρώπινης συνείδησης. Πριν από αυτό, η γαλήνια κατάσταση της ψυχής που έχει αγωνιστεί για το δίκιο και την Αλήθεια, έχει ελευθερωθεί και βιώνει Ειρήνη. Μόνο όταν ζεις στην Αγάπη γίνεσαι Αγάπη. Μόνο όταν βιώνεις τη Ροή του Λόγου ταυτενεργείς μαζί Του. Όταν χάνεται το μέτρο, οι άνθρωποι ψάχνουν για το χαμένο Λόγο, το βίωμα της Θείας Αγάπης. Μέτρο δεν είναι το πολύ και το λίγο, αλλά η Αγάπη. Μπορεί να είσαι χαμογελαστός ή σοβαρός αλλά αν ζεις στην Αγάπη, πάντα βρίσκεις ένα τρόπο να την φανερώσεις. Μπορούμε να ορίσουμε τι είναι Αγάπη, όταν αυτή ορίζει τα πάντα;
Δίχως αγάπη καμία ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή. Ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την πραγματικότητά του ερμηνεύοντας ενέργειες από το άχωρο και το άχρονο. Ο άνθρωπος μετέχει σε αυτήν την πραγματικότητα, εγκλωβίζεται σε αυτήν και απελευθερώνεται από αυτήν από τη στιγμή που την παρατηρεί, διότι ο παρατηρητής επηρεάζει αυτό που παρατηρεί. Αυτό που καθορίζει την ταχύτητα αλλαγής της πραγματικότητας και το επίπεδο της Αλήθειας που είναι σε θέση να βιώσει στη συνείδησή του, είναι ανάλογο με το τι θα είναι αυτό με το οποίο θα ταυτιστεί ο παρατηρητής.
Το συναίσθημα βασίζεται στον εφοδιασμό του αισθήματος με μια υποκειμενική αξιολογία η οποία δηλώνει το «εγώ» που την παρήγαγε, και έτσι, όταν «έχουμε» το συναίσθημα της αγάπης, φουσκώνει πρώτα το εγώ και ισχυρίζεται ότι αγαπώ τον άλλο, σημαίνει ικανοποιώ το πρόγραμμα ευχαρίστησης του «εγώ» μου. Καθόλου Αγάπη σημαίνει δυστυχία. Λίγη Αγάπη ισούται με λίγη ευτυχία. Ενώ πολλή Αγάπη σημαίνει Αληθινή Ευτυχία. Αυτές οι απλουστευμένες εξισώσεις της διάνοιας σκοντάφτουν πάντα στην ανθρώπινη χρησιμοθηρική και ιδιοτελή θεώρηση της Αγάπης. Δεν μπορείς να αρπάξεις την Αγάπη άνθρωπε. Η κλοπή της Αγάπης είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση. Μπορείς μόνο να ανήκεις στην Αγάπη.
Ο Θεός είναι Αγάπη και γι’ αυτό στον Χριστιανισμό, η αγάπη είναι ο νέος νόμος του Χριστού: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς αγάπησα υμάς ίνα και
υμείς αγαπάτε αλλήλους (Κατά Ιωάννην 13: 34-35), «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Κατά Μάρκον 12: 28-31). «Και προσελθών εις των γραμματέων, άκουσας αυτών καλώς συζητούντων, ιδών ότι καλώς αυτοίς απεκρίθη, επηρώτησεν αυτόν· ποία εστί πρώτη πάντων εντολή; Ο δε Ιησούς απεκρίθη αυτώ ότι πρώτη πάντων
εντολή· άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις έστι. Και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου· αύτη πρώτη εντολή. Και δευτέρα ομοία αυτή· αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Μείζων τούτων άλλη εντολή ουκ έστι» (Κατά Λουκάν 12:7).
Το νόημα και η απελευθέρωση της ύπαρξης
Αγαπώ, ως εκστατική αυθυπέρβαση, την ουσία του Θεού κι όχι τις ωφέλειες που μπορεί να καρπωθεί ο εαυτός μου από τις ενέργειες του Θεού. Έτσι, στην αγάπη του Θεού γίνομαι αγάπη και δεν αισθάνομαι απλώς αγάπη. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αγάπη δεν είναι πράγμα που το διαχειρίζομαι για να ικανοποιήσω προσωπικές σκοπιμότητες, αλλά είναι ο κατά Θεόν τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου. Τρόπος ύπαρξης ο οποίος με βγάζει έξω από τα όρια του «εγώ», στην ολοκλήρωση του προσώπου, σε αντίθεση προς το συναίσθημα που με κρατά δέσμιο του «εγώ» και με απομονώνει από την ολότητα του εαυτού μου, όσο παραμένω προσκολλημένος στις προσωπικές μου σκοπιμότητες, χωρίς να μοιράζομαι την εσωτερική μου ζωή.
«Η Αγάπη είναι ορόσημο στη ζωή του ανθρώπου, είναι κλειδί για την άνοδο και εξέλιξή του, που εάν το στρέψει προς τη θετική πλευρά θα μεγαλουργήσει, αν το στρέψει προς την αρνητική πλευρά θα οδηγηθεί στην πτώση του. Η φωτιά της Αγάπης σβήνει όταν την περιορίζουμε σε ένα-δύο ανθρώπους ή και αντικείμενα, περιουσιακά στοιχεία και δεν βλέπουμε ότι περιορισμός στην Αγάπη είναι περιορισμός στη Ζωή. Αγάπη σημαίνει να ρέεις μέσα στη ροή της την ατέρμονη, να φλέγεσαι από την πύρινη ουσία της που κατακαίει ό,τι είναι φθαρτό και γήινο και να αναγεννάς από την αρχή τον άνθρωπο με νέα Χριστική Αγάπη, με νέα Χριστοζωή και συμπεριφορά. Η Αγάπη είναι η ουσία της ζωής κι όποιος λάβει από αυτήν, θα αποκτήσει ζωή αιώνια» (Διονύσης Δώριζας, Σε Ευλογώ Ελλάδα, «Αγάπη», σ. 311-314).
Η Αγάπη είναι περισσότερο λόγος και δράση, παρά σιωπή και απραξία. Όλοι οι Δάσκαλοι δίδαξαν το νόμο «να μην κάνεις στους άλλους ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν». Ο Χριστός όμως εκφράζοντας το Έλεος είπε «κάνε στους άλλους ό,τι θα ήθελες να κάνουν οι άλλοι για σένα». Η επιλογή να ζούμε με το φόβο του νόμου της δράσης και της αντίδρασης ή στην Αγάπη που εκφράζεται με Έλεος, είναι δική μας απόφαση. Ενεργητικότητα ή παθητικότητα; Αγάπη ή φόβος; Αφύπνιση ή εφησυχασμός; Όλα είναι ξεκάθαρα κι όλα συμβαίνουν τώρα.
Η Θέωση είναι Δωρεά Θείας Ουσίας, Θείας Χάρης μέσω των Θείων Ενεργειών. Η πορεία μας μοιάζει με μια συνεχή μετάθεση των ορίων της αγάπης μας. Οι θεολόγοι ομολογούν ότι, όπως η Θεία Ουσία είναι αχώριστη από τη Θεία Ενέργεια που εκδηλώνει, έτσι και η Θεία Ενέργεια φέρει μέσα της την αιτία της, δηλαδή τη Θεία Ουσία που είναι αμέθεκτη, κι έτσι γίνεται μεθεκτή. Οι επιστήμονες παράλληλα ομολογούν μιαν ανάλογη σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και την ύλη, στο φωτόνιο και τη μάζα. Σταδιακά ανακαλύπτουμε ότι μοιραζόμαστε το ίδιο βίωμα, ανεξάρτητα τη μορφή και το φύλο, την εθνικότητα ή τη θρησκευτική μας πίστη.
Απόδειξη συντονισμού με τη Θεία Ροή του Λόγου είναι κάθε συνεργασία που επιτυγχάνεται ως αδελφοποίηση και πάντρεμα κεφαλαίων ζωής. Ήρθε η ώρα της πνευματικής συμμοιρασιάς και της αυτοδιάθεσης που στη συνείδηση του νέου ανθρώπου είναι μία ιδέα, πίσω από κάθε άλλη που πρεσβεύει. «Δεν Υπάρχει Άλλος Παρά Μόνο Ένας, Είναι Όλα, η Μονάδα που ταξιδεύει από το Μηδέν στο Άπειρο».
Έρωτας και Αγάπη
Όσο κρατάμε ζωντανή τη φλόγα του έρωτά μας, ζούμε αληθινά. Κι αυτή τη φλόγα χρειάζεται να τη σεβόμαστε και να τη στηρίζουμε, παίρνοντας θέση σε ό,τι μας απασχολεί και μας συμβαίνει καθημερινά, εκείνη τη θέση που τιμά τα πιστεύω μας, τις αξίες και τα ιδανικά, τις αρχές που
έχουμε ως άνθρωποι. Επιλέγοντας να ζούμε γύρω από αυτόν τον άξονα της εμπειρίας που μας προσφέρει η ζωή, ζωοποιούμε κάθε μας σχέση και μέσω αυτής, γινόμαστε ένα μέσο αλληλοσυμπλήρωσης ο ένας για τον άλλο, κι όχι ένα μέσο ταύτισης, γιατί δεν είμαστε ίδιοι.
Μα για να αποκτήσουμε ό,τι αγαπάμε, χρειάζεται να αγαπήσουμε ό,τι έχουμε, και να
αποδώσουμε σε κάθε τι την αξία που οφείλουμε. Για να έλξει αυτό που λαχταρά να ζήσει ο άνθρωπος, πρέπει να το ενεργοποιεί καθημερινά ως βίωμα μέσα του και να ζει στην αφθονία και την πληρότητά του. Αυτή μας η κίνηση έλκει τη Χάρη του Πατέρα στη ζωή μας, κι όσο εξελισσόμαστε, ανακαλύπτουμε ότι δε ζούμε μόνο κατά Χάρη πράγματα, αλλά και κατ’ αξία.
Εκείνη την αξία που προσδίδουμε εμείς σε κάθε τι, αξιοποιώντας αυτή τη Χάρη. Ο έρωτας περικλείει όλες τις ηθικές αξίες κι αρετές, στο σύνολό τους. Αυτός είναι η αλήθεια που ζούμε κι είναι πάντα εδώ, σε κάθε τώρα, έτοιμος να προσφέρει ζωή στα πάντα. Το δώρο που δίνεται στην ίδια τη ζωή, είναι η ελευθερία να ανθίσει, να καρποφορήσει και να προσφερθεί.
Η πραγματική αποδοχή του γεγονότος της δημιουργίας, απαιτεί μια θετική στάση και δράση απέναντι στο ανθρώπινο σώμα και όλα του τα μέλη και τις λειτουργίες. Το σώμα είναι ένας ναός μέσα στον οποίο υμνούνται τα θαύματα του Θεού και αυτός ο ναός αποκαλύπτεται κάθε φορά που λειτουργούμε την Ουσία του Έρωτα αφήνοντας τη μουσική των δονήσεων των σωμάτων, να μας οδηγήσει στο νόημα της ζωής και της ύπαρξης που υπερβαίνει το χώρο και το χρόνο έως την
Θέωση.
Ο έρωτας είναι η πνοή της ζωής, που έρχεται να σώσει τον άνθρωπο από το θάνατο των αυτοαντιφάσεών του. Το ερωτικό πάθος είναι ο πυρήνας της επιθυμίας του ανθρώπου να ζήσει. Το να αφεθούμε στον έρωτα σημαίνει να ανοιχτούμε με κατάφαση προς τα πάντα, τόσο στα αρνητικά όσο και στα θετικά, στη θλίψη, στην απογοήτευση, όπως και στη χαρά, στην πλήρωση και στην ένταση μιας αυτογνωσίας που δεν ξέραμε πριν ότι είναι δυνατή. Ο έρωτας είναι η ικανότητά μας να συμμετέχουμε σε έναν διαρκή διάλογο με το περιβάλλον μας, τόσο εξωτερικά στον κόσμο της φύσης και των μορφών, όσο και εσωτερικά με το άμορφο που είμαστε, με το Θεό που είμαστε. Λειτουργεί περισσότερο σαν Αρχή εκκίνησης και στόχευσης σε ένα σκοπό κι όχι ως αποτέλεσμα μιας αιτίας. Ο έρωτας αποτελεί την αιτία στην οποία ενώνονται «ο λόγος που» και ο «σκοπός». Ενώνει την αφετηρία με το στόχο, βάζοντας τον άνθρωπο σε μια διαδικασία ωρίμανσης όπου μπορεί να συνειδητοποιήσει ποιος είναι, τι κάνει και γιατί, ανοίγοντας νέες διαφορετικές δυνατότητες για το μέλλον και εισάγοντας συγχρόνως τα στοιχεία της προσωπικής ευθύνης και της ελευθερίας που πρέπει να αναπτυχθούν.
Τέτοιο φλογερό πάθος για τον άλλο είναι η αγάπη που κήρυξε ο Χριστός που οδηγεί το ενδιαφέρον για τον άλλο στο αποκορύφωμα και την ολοκλήρωσή του. Από πάθος ανάγκης το κάνει πάθος ελευθερίας. Από τυφλή παρόρμηση το κάνει επιλογή. Από επιδίωξη ναρκισσιστικής αυτοϊκανοποίησης, το κάνει το χωρίς προηγούμενη εκστατική γιορτή της ανακαλύψεως και της πραγματικής συναντήσεως του άλλου, οδηγώντας τον στην αποκάλυψη της Ενότητας. Για τη χριστιανική ζωή, που βασικός της στόχος είναι η ανάπτυξη της ενσυνείδητης Αγάπης, είναι απαραίτητος ένας ασκητισμός εντελώς διαφορετικός, με τον οποίο δεν επιδιώκεται η νέκρωση του σώματος αλλά η νέκρωση του εγωκεντρισμού, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η καλλιέργεια της Αγάπης, της οποίας η φύση είναι σταυρική.
Ο Έρως αποτελεί προσπάθεια ανόδου του Ανθρώπου δια της μιμήσεως προς τον Θεό και των ίδιων εν γένει δυνάμεων προς τον Θεό. Ενώ η Αγάπη προέρχεται από τον Θεό, κατά την Χριστιανική εκδοχή, ο Θεός δια του Υιού ή του Λόγου Αυτού και του Αγίου Πνεύματος, κατέρχεται προς τον Κόσμο για να παράσχει χείρα βοηθείας για την σωτηρία του Ανθρώπου, πορεία η οποία αποτελεί προφανώς κάθοδο.
Παραλλήλως προς την Αγάπη του Θεού προς τον Άνθρωπο (κάθοδος) – υπάρχει και η Αγάπη του Ανθρώπου προς τον Θεό (άνοδος), που σύμφωνα με την πρώτη εντολή «Αγαπήσεις Κύριο τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου…» κ.τ.λ. Επομένως ο έρωτας αποτελεί εκπλήρωση της θείας εντολής και όχι παράβασή της. Πώς; «Αγάπα τον πλησίον σου ως σε αυτόν». Μοναδική ανηθικότητα η έλλειψη αγάπης, όχι μόνο στον έρωτα αλλά σε κάθε μας
ενέργεια. Η αγάπη καθορίζει το ύψος του έρωτα, η ΑΓΑΠΗ είναι το ΑΡΧΕΤΥΠΟ προς το οποίο ορμητικά ρέει ανοδικά ο ΕΡΩΤΑΣ, αλλά και από αυτό είχε εξέλθει, όταν ονομαζόταν απόλυτο ΧΑΟΣ.
Του Έρωτος κατ’ αρχήν ο χαρακτήρας είναι κατ΄ εξοχήν εγωκεντρικός. Το βάρος, ο τόνος, η έμφαση, τείθονται επί του Εγώ. Ο Έρως προς το αγαθό πάντα, το ωραίο, το τέλειο, το υπέροχο, το θαυμαστό. Αντίθετα ο χαρακτήρας της Αγάπης κατά την Χριστιανική εκδοχή είναι αλλοκεντρικός, διότι η Αγάπη δεν προέρχεται ως ο Έρως εκ της ανάγκης, αλλά τουναντίον πηγάζει εκ του περισσεύματος. Και ακτινοβολεί προς πάσα κατεύθυνση προς την περιοχή του Μη Εγώ, στρέφεται κυρίως όμως προς το ενδεές, το ανάγκην έχον, το πτωχό, το ασθενές, το πάσχον, το υπό οδύνης συνεχόμενο, το εγκαταλελειμένο, το απολωλός, το πεπλανημένο ή τύψεις συνειδήσεως μαστιζόμενο, το αμαρτωλό, ίνα παράσχει αυτώ βάλσαμο ελπίδος και χείρα βοηθείας.
Εκείνοι που βίωσαν τι είναι Χριστός, έκαναν την διδασκαλία Του τρόπο ζωής και όχι θρησκεία. Η αγάπη βρίσκεται στο «είναι» (δηλαδή το ζητούμενο είναι να είσαι αγάπη) κι όχι στο «έχειν» (δηλαδή στο να έχεις αγάπη). Η ψυχή ζητεί τον Λόγο του Θεού επειδή είναι η ίδια φορέας της πνοής του Θεού (Γένεσις 1:26 κ.εξ.) και άρα μόνο εκεί (στον Θεό) ολοκληρώνεται υπαρξιακά ο άνθρωπος κι όχι επειδή ικανοποιεί ιδιοτελείς βουλήσεις. Η αγάπη υπερβαίνει το «εγώ» επειδή δεν αγαπώ για να ικανοποιήσω το «εγώ» αλλά υπάρχω ως αγάπη.
Ο Νόμος είναι η σάρκα του Πνεύματος του Ανθρώπου. Το Έλεος είναι η Ψυχή του. Η Αγάπη γίνεται γάλα για τα νήπια και τυρί για τους μεγαλύτερους, δηλαδή μαγειρεμένη τροφή. Αυτό απαιτεί γνώση και σοφία, μνήμη και θέληση, έμπνευση και δράση, θεωρία και πράξη, γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις τίποτε απόλυτα, παρά μόνο με τη Θεία Χάρη συμπληρώνεσαι με την Θεία Τελειότητα, από το Πνεύμα το Άγιο, που όπως γράφτηκε «τα ελλείποντα πληροί και τα ασθενούντα θεραπεύει».
Στην νηπιακή πνευματική μας κατάσταση, θεωρούμε ότι υπάρχουν πνευματικά στάδια εξέλιξης, γιατί η συνείδησή μας λειτουργεί με την ιδέα της γραμμικότητας του χρόνου, ότι όλα έχουν μιαν αρχή κι ένα τέλος. Πέρα από εκεί η συνείδηση ελευθερώνεται και βιώνει τα κύματα της Θείας Μνήμης, μέχρι την κατάλυση του χρόνου στο μηδέν. Εκεί ακριβώς, μέσα μας, όταν ενώνεται ο νους και καρδιά μας, συναντάμε το Χριστό κι ανακαλύπτουμε τη Δικαιοσύνη της Ειρήνης που είναι το Φως της Βασιλείας Του.
Ταξιδεύουμε ως ατομική συνείδηση μέσα σ’ έναν άπειρο αφρό από σφαίρες συνείδησης, ώσπου να απελευθερωθούμε εντελώς ενούμενοι με την Συνείδηση των πάντων, όταν σπάσουμε το νοητικό μας αυγό και πετάξουμε με τα φτερά της Θείας Χάρης που είναι η πρωτογενής Ουσία μας. Αφετηρία και Αρχή είναι η Θεία ταυτότητα και η Θεία καταγωγή του Ανθρώπου. «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμός πβ [πγ], 81 στιχ. 6). Προορισμός και τέλος, η τελειοποίηση και η συνταύτιση του ανθρώπου με το Θείο: «Έσεσθαι ουν υμείς Τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς Τέλειος, εστίν» (Ματθ. Ε. 48). Το κλειδί του Δρόμου συνοψίζεται στο «Αγαπάτε Αλλήλους».
Η ιδέα της Χριστοποίησης και Θέωσης που επικαλούνται οι Πατέρες, προϋπήρχε και στα Ορφικά και στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, όσο και στην Βεδάντα και καλό είναι να μελετήσουν και εκείνοι που έχουν χριστοκεντρική αντίληψη και εκείνοι που έχουν ελληνοκεντρική. Εξάλλου, τα κλειδιά της ερμηνείας της Βίβλου τα έχει η Ελληνική Γραμματεία αλλά και η Αγία Γραφή έχει τα κλειδιά που λείπουν για την αποκρυπτογράφηση της ενότητας της Ελληνικής Γραμματείας. «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ» (Πλάτων, Πολιτεία Ι, 613). Κατά τον Πλάτωνα η ανύψωση του ανθρώπου στον τόπο προέλευσης της ψυχής είναι ο τελικός και έσχατος στόχος. Για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ενθουσιασμό, να είναι δηλαδή Εν-Θεώ, δηλαδή να έχει καταληφθεί από τη θεία ενέργεια (Τίμαιος 90Α).
Η παιδεία του Ανθρώπου - Λόγου
Ανύψωση λοιπόν του ανθρώπου και επιστροφή στις ρίζες του, γιατί είναι «φυτόν ουκ έγγειον αλλά ουράνιον», δηλαδή είμαστε όχι γήινο αλλά ουράνιο πλάσμα που μπορεί, επειδή το γνωρίζει, δηλαδή το πιστεύει συνειδητά και γι’ αυτό είναι σε θέση να κατακτήσει την εσωτερική του Ακρόπολη, όπως έλεγαν οι μυημένοι Έλληνες ή να οικοδομήσει τον αχειροποίητο ναό της ψυχής του όπως έλεγαν οι μυημένοι της Χριστιανικής Εσωτερικής παράδοσης. Είναι μια προχριστιανική ιδέα ή μήπως πρέπει να εννοήσουμε βαθύτερα ότι Ένας είναι ο Λόγος Θεός και η Πηγή της Αλήθειας και ότι ο Έλλην Λόγος αποτελεί άχρονο φορέα Χριστοποίησης και Θέωσης, πράγμα που επισφράγισε ο Λόγος Χριστός, όταν είπε στους Έλληνες «και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».
Η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε γενέτειρα φωτεινών πνευμάτων που η παρουσία και το έργο τους μετέφερε Φως σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της την καταξιώνει σαν κοιτίδα Φωτός και πολιτισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλώς ένα κράτος, μία χώρα ή ένα έθνος, αλλά και μια ζωντανή και εξελισσόμενη Ιδέα. Δεν είναι τυχαίο που η εσωτερική παράδοση συνδέει το μέλλον της Ελλάδας με τη φανέρωση του Έργου του Λόγου στην Νέα Κοσμική Περίοδο, ούτε είναι σύμπτωση ότι αυτό αποσιωπάται, αποκρύπτεται ή διαστρεβλώνεται συστηματικά, μαζί με μια αδιάλειπτη και μεθοδευμένη πολεμική σ’ όλα τα επίπεδα.
Ο Πυθαγόρας δίδαξε την «Τριμερή Φιλία», ήτοι: την φιλία των θεών προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων. Την Τριμερή αλληλότητα της Αγάπης έκφρασε ο Χριστός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς το Ιερατείο δεν την τήρησε. Τις δύο άλλες τις αγνόησε. Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του Θεού προς τους ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό και εκδικητικό Θεό.
Πόσο θέλουμε να γίνουμε πρωτοπόροι του νέου «εμείς», που διδάσκει ταπεινοφροσύνη, ανεκτικότητα, υπομονή, μας κάνει καλούς ακροατές, γκρεμίζει τα τείχη που είχαμε χτίσει γύρω μας μέσα από προκαταλήψεις και «πρέπει»; Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα προβλήματα και οι συνειδήσεις έχουν συντονιστεί σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα προβλήματα της μετανάστευσης, τα μεταλλαγμένα φυτά, επιμολύνουν με τον αέρα όλη την αγροτική παραγωγή και νεκρώνουν την γονιμότητα της γης, η καταπολέμηση των ναρκωτικών, η κλωνοποίηση, οι τιμές του πετρελαίου, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα, η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η καταστολή της φτώχειας, της λειψυδρίας, της παιδικής εργασίας, η παγκόσμια οικονoμία, είναι ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συνολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Θέλουμε να θυμόμαστε; Ή πάσχουμε από στρουθοκαμηλισμό; Θυμάσαι μόνο όταν θέλεις να θυμάσαι και η μνήμη σου εξαρτάται από τη θέλησή σου να θυμάσαι.
Η Αλήθεια έχει ονομαστεί από την θεία κίνηση του όντος επειδή είναι «θεία άλη», θεϊκή θεώρηση. Αυτή η Θεία συναίσθηση των πάντων δεν περιορίζεται ούτε στην ανάμνηση του παρελθόντος, ούτε σε κάποιο όραμα για το μέλλον. Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα, σε κόσμους που ζουν παράλληλα σ’ ένα αιώνιο γίγνεσθαι. Α-λήθεια σημαίνει στέρηση της λήθης και είναι ελεύθερη από κάθε πραγματικότητα που πλάθουν δισεκατομμύρια όντα κάθε στιγμή. Όταν δεν ξεχνιέσαι στο χθες και το αύριο, ζεις αληθινά εδώ και τώρα, κάθε στιγμή με όλο σου τον εαυτό. Επομένως, όλα είναι Αλήθεια με την έννοια ότι Αλήθεια είναι το Όλον. Επίσης σημαίνει ότι κάθε τμήμα του όλου είναι ένα υποσύνολο, ένα τμήμα της αλήθειας, μια περιορισμένη αλήθεια, που την ονομάζουμε πλάνη. Η Αγάπη όμως είναι η Αρχή των πάντων, το ίδιο το Θείο που είναι άπειρο και γι’ αυτό δεν θέτει όρους, διότι είναι παντού. Την Αγάπη την ζεις ως ολότητα, η Αλήθεια είναι όμως η προϋπόθεση για να την ζήσεις.
Όσο δεν διασφαλίζουμε την πνευματική μας κληρονομιά, τη χάνουμε και την ξεχνάμε. Αυτή η κληρονομιά της μνήμης ότι μπορούμε να είμαστε αληθινοί, ελεύθεροι και να ανακυκλώνουμε αγάπη μεταξύ μας είναι οι ρίζες μας, η ταυτότητά μας και ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό, το οποίο αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε στον άνθρωπο, βεβαιώνοντας το εφικτό. Όταν δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πού πηγαίνουμε. Όταν όμως ο άνθρωπος θυμηθεί τις ρίζες του στο φως, αυτή η μνημοσύνη φωτίζει τη ζωή του και την αλλάζει. Αυτή η μετατόπιση του νου που προκαλείται από το φως της παγκόσμιας συνείδησης, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σταδιακή μεταμόρφωση, που εν μέρει οφείλεται στην ενσυνείδητη προσπάθεια και τον ατομικό αγώνα καθενός, αλλά και που επιχορηγείται πλουσιοπάροχα από αυτό το κοινό ταμείο φωτός που διαθέτει η Πανανθρώπινη Πνευματοψυχή, απ’ όσα πνεύματα έλαβαν και λαμβάνουν Θεία Χάρη. Η σημαντικότερη ικανότητα πλέον είναι η αμεσότητα της αυτοδιάθεσης για ταυτενέργεια με το Λόγο και την πραγμάτωση της Θέωσης εδώ και τώρα.
Με κάποιο τρόπο αυτή η άυλη κληρονομιά διαμορφώνει τον υλικό μας κόσμο, μας καθιστά κοινωνούς και μάρτυρες ενός βιώματος που κάνει ξεκάθαρο ότι μόνοι μας διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Τα πάντα αλλάζουν θετικά ή αρνητικά ανάλογα με τις επιλογές μας και τον συντονισμό μας με τους συμπαντικούς κόσμους. Εκείνοι που εργάζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γι’ αυτόν τον εσωτερικό πολιτισμό, γι’ αυτή την εσωτερική κοινωνία που εξελίσσεται σε όλη την γη, αναγνωρίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα αν
έχουν επιλέξει διαφορετικό τομέα δράσης. Αναγνωρίζονται από την καθημερινή στάση ζωής και την ποιότητα της δράσης τους, που με κάποιο τρόπο αντανακλάται στο πρόσωπο και την παρουσία τους. Σε κάθε χώρο όμως υπάρχουν θεματοφύλακες αυτής της κοινής κληρονομιάς, που την θέτουν σαν θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται το μέλλον κάθε στιγμή. Η συμφωνία με τους κοσμικούς νόμους έλκει μια χάρη που θεραπεύει τις ασθένειές μας, τις αδυναμίες μας, μας καλύπτει με προστασία και μας τροφοδοτεί με δύναμη μετουσίωσης, συμπληρώνοντας έτσι τα κενά και τις ελλείψεις μας. Είναι η θεία χάρη του ελέους και της αγάπης απ’ όπου πηγάζουν όλοι οι νόμοι και οι αρχές που διαφαίνονται μέσα στις επιστήμες, τις τέχνες και τις θρησκείες.
Η αρετή είναι ο κατά φύση τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου και αμαρτία είναι ο παρά φύση τρόπος ύπαρξης. Επειδή ο άνθρωπος είναι καρπός της Θείας βούλησης και αγάπης, δεν φέρει μια αυτοθεωμένη ψυχική ουσία, αλλά ένα πρόσωπο και μια ελεύθερη βούληση και θέληση να δεχθεί τη Θεία Χάρη του Θεού και να Θεωθεί. Όμως ο άνθρωπος αρνήθηκε αυτή τη σχέση με τον Θεό και απέκτησε στάση πνευματικής ιδιοτέλειας. Παρεκτράπηκε και χάνοντας το νόημα της ύπαρξής του, που υπήρχε στην Πηγή, χάθηκε στον ατομικό εαυτό του, σ’ ένα εσωτερικό αλληλοσπαραγμό του κατώτερου και ανώτερου εαυτού του. Διότι αποτελεί εκ του μηδενός κτίσμα Θεού και αφού δεν ήταν ο ίδιος η Πηγή, η ιδιοτελής στροφή του τον οδήγησε στον μηδενισμό της πτώσης, της φθοράς και του θανάτου. Ο δρόμος δεν είναι ο εξουσιασμός του κατώτερου εαυτού από τον ανώτερο, γιατί τότε ο αγγελικός μας εαυτός γίνεται εωσφορικός. Ο δρόμος δεν είναι η οικειοποίηση του φωτός για προσωπική αναγνώριση και εξέλιξη αλλά η προσφορά του. Ο δρόμος είναι η αφομοίωση του κατώτερου και ανώτερου εαυτού από τον κοινό μας Θείο Εαυτό που είναι ο Λόγος μέσα μας.
Η νέα Άνοιξη ήδη αναδύει τα θεία αρώματά της μέσα μας και διασαλπίζει: «η Ζωή που ονειρεύτηκες Άνθρωπε, υπάρχει στη Δύναμη της Αγάπης και όχι στην αγάπη για δύναμη». Το μεγαλύτερο Φως, γεννιέται μέσα στα σπλάχνα του πιο μεγάλου σκοταδιού. Αν λοιπόν,
εμείς βλέπουμε τα πράγματα πολύ μαύρα, μέσα από τα μάτια των άλλων, ας τα ανοίξουμε περισσότερο και ας εστιαστούμε σε αυτό το Φως που έρχεται, γιατί αυτό το Φως που έρχεται είναι μέσα μας. Αν αποφεύγουμε να δούμε αυτό το Φως μέσα μας, τότε πώς θα το φανερώσουμε στον κόσμο; Όποιος θέλει και μπορεί λοιπόν, θα προχωρήσει. Αρκεί κανείς να μελετήσει με ειλικρίνεια τα
απωθημένα και τις φιλοδοξίες του και τότε οι ρίζες των φόβων του θα αποκαλυφθούν. Η Αλήθεια αυτή μας ελευθερώνει στην Αγάπη, ενώ ρέουμε συντονισμένοι στη Θεία ροή του Λόγου.
Όλοι οι φαντασιακοί μας φόβοι αφορούν είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, μόνο η αγάπη ανήκει στο παρόν. Το «τώρα» είναι η μόνη αληθινή στιγμή που έχουμε και η αγάπη το μόνο πραγματικό συναίσθημα, επειδή είναι το μόνο που εξελίσσεται στο παρόν. Ο φόβος βασίζεται πάντα σε κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν και μας κάνει να φοβόμαστε για κάτι, που νομίζουμε ότι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Το να ζούμε λοιπόν στο παρόν σημαίνει να ζούμε στην αγάπη, όχι στο φόβο. Κάθε πείρα ζωής συμπυκνώνεται μέσα στο χρόνο και γίνεται συνείδηση. Κάθε προσφορά του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του γίνεται αρετή, ψυχική δύναμη, εσωτερική κλήση και ώθηση φανέρωσης αυτού του Φωτός της Αλήθειας που μας απελευθερώνει από κάθε πλάνη, σκοταδισμό και φόβο.
Η Αλήθεια δεν παρουσιάστηκε ολοκληρωμένα ποτέ στο παρελθόν ένεκα της ανωριμότητας της ανθρώπινης συνείδησης, γι’ αυτό κι ο Χριστός είχε πει ότι θα αποστείλει άλλο Παράκλητο κατά την Δευτέρα Του Παρουσία, για να μας «οδηγήσει εις πάσα την Αλήθεια». Ο Παράκλητος, είναι ο ενεργοποιητής της Θείας Μνήμης και της Θείας Καταγωγής του Ανθρώπου και είναι αξιοσημείωτο ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή όπου «Εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας μας οδηγεί» πλέον στην ολοκληρωμένη αποκάλυψη της Αλήθειας «και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Η Ανθρωπότητα όμως, αποφεύγει, αρνείται ή πολεμάει την Αλήθεια και γι’ αυτό βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια κρίση δίχως προηγούμενο, για την οποία γράφτηκε «Εάν Εγώ μεθ’ υμών, τις καθ’ υμών;». Σκηνοθετούμε το χώρο σε σχέση με το χρόνο που ζει η συνείδησή μας. Εμείς επιλέγουμε τελικά να υπάρχουμε στην παγίδα της πλάνης ή να ζούμε την αληθινή ζωή που κοντεύουμε να ξεχάσουμε.
Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο φόβο και την Αγάπη και η απόφαση είναι δική μας. Η αφύπνιση της Πανανθρώπινης Μνημοσύνης στην Θεία Αποκάλυψη του Λόγου, «Θεοί
Εστέ», δηλαδή είστε Θεοί, φανερώνει την Θεία του Καταγωγή ενώ το «έσεσθε τέλειοι ως ο Ουράνιος Πατήρ μου Τέλειος Εστί», προσδιορίζει τον Θείο του Προορισμό. Ο άνθρωπος έχει ξεχάσει την αφετηρία του και τον σκοπό του, είναι δυνατόν να θυμηθεί τον δρόμο; Όχι, ενθυμούμενος την Θεία του Καταγωγή και τον Θείο του Προορισμό, θυμάται και τον Δρόμο ανάλογα προχωράει. Δίχως να θυμάται ποιος είναι, δεν μπορεί να διεκδικήσει αυτό που είναι. Η Μνημοσύνη αποτελεί τη Θηλυκή Αρχή του Ανθρώπινου Όντος και η Θέληση την Αρσενική. Δίχως μνήμη δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει στόχος, δίχως θέληση δεν μπορεί ο στόχος να επιτευχθεί.
Επομένως η διαπάλη μεταξύ των δυο αυτών Αρχών που διαιωνίζεται από τον άνθρωπο και από τον κάθε έναν από εμάς σε ατομικό επίπεδο διαιωνίζει το πρόβλημα. Είναι πολύ πιο σημαντικό να ενεργοποιηθεί αυτή η Θεία Μνήμη στον άνθρωπο, διότι σαν ντόμινο κινητοποιεί και όλα τα υπόλοιπα που πρέπει ο ίδιος να πράξει.
Το μέλλον μας εξαρτάται κυρίως από την αναγωγή της περιορισμένης ιδέας που έχουμε για την γυναίκα και την Μία Ψυχή που είμαστε. Το μέλλον βρίσκεται στα χέρια της Μητέρας Γυναίκας Ψυχής. Η αποκατάστασή της στο ύψος του Λόγου μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου, επιφέρει μια ταχύρρυθμη πνευματική μεταμόρφωση, που εκφράζεται ως Αγάπη. Όταν η γυναίκα που ζει σε κάθε μέρος του κόσμου, συνειδητοποιήσει πόσο κρίσιμο ρόλο παίζει στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, θα έχει μόνο να φανταστεί σε ποιο κόσμο θα ’θελε να ζήσουν τα παιδιά της.
Ο κόσμος μας σχηματίζεται από τις επιλογές μας συνειδητά ή ασυνείδητα αλλά πάντα εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι για ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Λανθασμένες ιδέες σημαίνει εσφαλμένες σκέψεις, συναισθήματα, λόγια και πράξεις, ώστε τελικά ολόκληρη η ζωή να μοιάζει με ένα τεράστιο λάθος. Είναι απλή αριθμητική και λειτουργεί αμφίδρομα, σαν ντόμινο. Τι είναι Άνθρωπος; τι είναι Θεός; τι είναι Κόσμος; Από αυτές τις ιδέες, καθορίζονται όλες οι άλλες, που έχουμε ανά ζεύγη. Για παράδειγμα, η ιδέα που έχουμε για τον θάνατο θα καθορίσει τη ζωή μας, αλλά και το αντίστροφο.
Η πιο ζωντανή φανέρωση της Αγάπης είναι ως Πρόνοια και εκφράζεται ως Παιδεία
Αγάπης και Σοφίας. Κενά Αγάπης σημαίνει κενά Παιδείας. Είναι ολοφάνερο ότι η ανθρωπότητα δεν χάνεται από έλλειψη γνώσης, αλλά από έλλειψη οράματος και αξιών, δηλαδή, από έλλειψη παιδείας. Δεν είναι γνωσιολογικό το πρόβλημα αλλά αξιολογικό. Δεν είναι θέμα μόρφωσης ή θρησκείας αλλά παιδείας και αυτό αφορά όλους τους λαούς. Πίσω από κάθε καθημερινό λάθος, μικρό ή μεγάλο, κρύβεται πάντα κάποιο κενό ή σφάλμα παιδείας. Το φάρμακο και το φαρμάκι είναι θέμα μέτρου και αυτό απουσιάζει από την παιδεία.
Η αληθινή παιδεία ελευθερώνει, προάγοντας την αυτάρκεια, ενώ η εκπαίδευση σε κρατά σε εξάρτηση, όπως γίνεται στα τρόφιμα, στα φάρμακα και στην τεχνολογία. Το κακό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι αρνητικό μόνον επειδή δεν έχει την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή, αλλά κυρίως γιατί έχει αποχωριστεί από τον κύριο εκπαιδευτικό στόχο, που είναι η ανάπτυξη ελεύθερων και δημιουργικών προσωπικοτήτων.
Η ψυχή αποτελείται από ένα θηλυκό κι από ένα αρσενικό τμήμα, τα οποία εκφράζουν μια συνεχή τάση ενότητας και αρμονίας που την λέμε Έρωτα και γνωρίζουμε μέσα μας πως είναι Ανίκητη. Ο Θεός είναι Αγάπη και γι’ αυτό στον Χριστιανισμό, η αγάπη είναι ο νέος νόμος του Χριστού: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς αγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους». Το βίωμα του Θείου Έρωτα ωθεί προς τα άνω (με ανοδική
ροή = ανδρεία) το θνητό ή γήινο ον, για να νιώσει ολοκληρωμένο κάθε φορά που αγκαλιάζει τον Ουράνιο Εαυτό του. Η αφύπνιση της πνευματικής συνείδησης έχει τη δύναμη να αλλάζει την πραγματικότητα που ζούμε. Η Θεία Χάρη, άσχετα από το τι πιστεύουν οι άνθρωποι, έλκεται από την τόλμη και την αρετή της ανδρείας (ανοδικό ρεύμα ζωής = έρως), όσο και από την ταχύτητα, γι’ αυτό και «το γοργόν και χάριν έχει».
Ο χώρος και ο χρόνος, ως όψεις του ίδιου νομίσματος είναι ταυτόχρονα και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στην παγίδα της πλάνης του. Ο άνθρωπος παρεμβαίνει στην ζωή του με δύο τρόπους: παρεμβαίνει στο χώρο του και διαμορφώνει τον χρόνο του, ή διαμορφώνει τον χρόνο του, για να αλλάξει τον χώρο του. Η επέμβασή μας στο χωρόχρονο συνδέεται με τη μεταμόρφωση της συνείδησής μας και είναι αυτή, η οποία τελικά διαμορφώνει την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Η συνείδηση πυκνώνει την ενέργεια και την κάνει ύλη. Είναι το πνεύμα που εκδηλώνεται στην ύλη με μορφή.
Ας μην χανόμαστε λοιπόν στα πολλά και ας εστιαζόμαστε στα συγκεκριμένα, τα ελάχιστα που είναι και τα σημαντικά. Και αυτά είναι τα εξής: μνήμη και θέληση, που έχουν αρχή και τέλος,
αφετηρία και προορισμό θείο την Αγάπη. Όποιος ελέγχει το παρελθόν-μνήμη, ελέγχει το παρόν-θέληση στο τώρα. Όποιος ελέγχει το παρόν-θέληση ελέγχει το μέλλον-όραμα. Αφυπνίζοντας τη μνήμη, επηρεάζουμε την θέληση, μέσω του παρελθόντος το παρόν και μέσω του παρόντος το μέλλον.
Στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα ο Αϊνστάιν και ο περίφημος Νόμος της Σχετικότητας έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Πέρα από τα γνωστά και τα προφανή όμως, αυτό που θα γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα του Νέου Ανθρώπου και ενός Νέου Κόσμου που έρχεται, θα είναι η ταχύτητα. Το Έργο της Νέας Κοσμικής Περιόδου είναι ταχύρυθμο, θα έλεγε κανείς συμπυκνωμένο. Συμπύκνωση χρόνου σημαίνει διεύρυνση συνείδησης. Τοποθετώντας τη συνείδηση στη θέση της μάζας, συνειδητοποιείς ότι αυτή είναι η ίδια δύναμη που συγκρατεί τα φορτία της ύλης στις δομές που κινούνται, δηλαδή της ενέργειας.
Το σώμα μας είναι πληροφορίες αλλά αυτό που αληθινά είμαστε, είναι μια Θεία δημιουργική ιδέα που παράγει και γεννά άλλες ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, λόγια και πράξεις. Δηλαδή, ένα ζωντανό Ον που η πηγή του είναι ο Ων. Αυτά που έχουμε μέσα μας είναι το κατ’ εικόνα και η δυνατότητα να τα εκφράσουμε είναι το καθ’ ομοίωση του σχεδίου ζωής μας, την οποία σκηνοθετούμε καθημερινά και επεμβαίνοντας στις λεπτομέρειες, την αλλάζουμε ως ολότητα. Η συνείδηση είναι νόμος και σύστημα μαζί, που συνδέεται με τη θέληση. Το κλειδί βρίσκεται στην εστίαση της θέλησης σε τέτοια ταχύτητα, ώστε αντί να δαπανάται ενέργεια, να παράγεται. Το κλειδί γι’ αυτό το έχει η προσευχή που ενεργεί συντονισμένα με τους Θείους Νόμους και τη Ροή του Λόγου. Η ελευθερία συνεπάγεται υπευθυνότητα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη
υπευθυνότητα από τη διαχείριση του κενού ή της αρχέγονης ουσίας.
Η Τέχνη της Επιστήμης να Ζεις, συνίσταται στην παιδεία ενσυνείδητης κίνησης των νόμων και αυτό εκφράζεται με την μεταφορά συνείδησης και όχι απλών πληροφοριών. Όταν μεταφέρεται συνειδητότητα, αλλάζει η δομή των πληροφοριών που υπάρχουν από πριν μέσα στον παραλήπτη όσο και στον δότη, καθώς αποτελούν εκφράσεις της μίας ροής του Θείου Λόγου. Μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία, δίνεις τα πάντα επειδή έχεις τα πάντα.
Το ίδιο το φως που δημιούργησε τον κόσμο αποκαλύπτει τον εαυτό του. Το φως είναι το είναι μας που γεννήθηκε για να ταξιδεύει, γιατί μόνο τότε ζει. Κι όπως η φωτιά χρειάζεται οξυγόνο για να ανάψει, έτσι και το πνεύμα χρειάζεται ελευθερία για να δημιουργήσει. Αυτό το θείο δημιουργικό πυρ της συνείδησης του ανθρώπου, εκδήλωση της θείας του συνείδησης, έχει μία φύση που δεν φυλακίζεται, όπως το νερό που βρίσκει πάντα το δρόμο για να συνεχίσει τη ροή του. Παραμένοντας σε παθητική αναμονή ή πνευματική ανεργία αναλωνόμαστε σε αργό μαρασμό. Ζούμε μια θλιβερή ανακύκλωση ματαιότητας και αντιφάσεων. Θέλουμε Ειρήνη, αλλά συντηρούμε τον πόλεμο μέσα μας και γύρω μας. Συγχωρούμε τους άλλους παραμένοντας ανίκανοι να ελεήσουμε τον εαυτό μας. Όμως δεν υφίσταται Ελευθερία δίχως Αλήθεια, ούτε Αγάπη δίχως Σοφία.
Οι Αρχέτυπες ιδέες-κλειδιά, του κόσμου των ιδεών του ανθρώπου, αποτελούν τους γονείς του συστήματος της σκέψης του. Μια μόνο ιδέα, σε αυτό το επίπεδο, να μην είναι τοποθετημένη σύμφωνα με την Θεία Νομοτέλεια, υπάρχει μια ολόκληρη αλυσίδα ιδεών που συνδέονται μαζί της, που θα είναι λάθος. Αυτά είναι τα βασικά κλειδιά, με τα οποία μπορούμε εμείς να ενεργήσουμε συνειδητά. Όταν ελευθερωνόμαστε από τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, ενεργούμε σε εκείνο το πεδίο όπου δεν υφίσταται χωρόχρονος και μεταμορφωνόμαστε μέσα από τη Θεία Χάρη. Το να γνωρίζεις τον στόχο σου οδηγεί σε ενσυνείδητη προσπάθεια και επίτευξη αποτελέσματος.
Λένε ότι τα γνήσια κλειδιά φτιάχνονται απ’ αυτόν που έφτιαξε την κλειδαριά. Ο Ιωάννης είναι πρώτα απ’ όλα φύλακας της συνείδησης του ανθρώπου. Οι φτηνές απομιμήσεις κλειδιών μοιάζουν με εκείνες τις ποιότητες της αγάπης που είναι ανίκανες να ξεκλειδώσουν τις πύλες του αληθινού έρωτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι συντηρούνται περισσότερο από το συλλογικό βίωμα της Ανθρώπινης Συνείδησης παρά από το προσωπικό τους βίωμα. Υπάρχουν και άλλοι που περνάνε τη μισή ζωή τους έξω από την πόρτα με το κλειδί στο χέρι, προδομένοι από έναν γνωστό βαθύ φόβο.
Ο παρακάτω πίνακας αποκαλύπτει την Νομοτέλεια που συνδέει Αγαθά, Αρετές, Ικανότητες και Προϋποθέσεις, καθώς και τους αναβαθμούς του Έρωτα, της Χάρης, της Φιλίας και της Αγάπης, σε σχέση με τα πεδία, τα κέντρα, τα σώματα και τη συνείδηση.
Αναρτήσεις
